آمادگی ملی ایرانیان برای دفاع از میهن در تیرماه 1330

مردم که به هیجان آمده بودند داوطلبانه در خوزستان و مناطق مورد تهدید، به کمک سربازان شتافته و به حفر سنگر توپ پرداخته بودند. فرماندهی دفاع از آبادان به «ژنرال کمال» سپرده شده بود و نیروی کمکی از شیراز و قزوین و واحدهای لشکر 7 پیاده کرمان روانه خوزستان شده بودند. همچنین چندین خلبان نیروی هوایی داوطلب عملیات کامیکازی و کوبیدن هواپیماهای پُر از مواد منفجره به کشتی انگلیسی شده و مردم به تمجید و قدردانی از آنان پرداخته و روزنامه ها به چاپ عکس هایشان دست زده بودند. شماری غوّاص نیز آمادگیِ شان را به بستن «مین دریایی» بر بدن خود و انفجار انتحاری ناو انگلیسی اعلام کرده بودند. نیروی دریایی باوجود ضعف و نداشتن ناو سنگین به حالت آماده باش درآمده بود. در اینجا بود که ملت متوجه شد باید نیروی دریایی اش را تقویت کند و تقویت آن را در اولویّت قرار دهد.
در خوزستان حمل سوخت به دو کشتی لاروب قطع شده بود تا شط العرب با گِل و لای بسته شود و به ناو انگلیسی موریشس اخطار شده بود که ظرف ده روز یا باید از شط العرب خارج شود و یا در جایی که هست به گِل خواهد نشست. در این میان دهها هزار تَن از سربازان منقضی خدمت (ذخیره و احتیاط) و دیگران داوطلبانه به پادگانهای مربوط مراجعه و خود را معرفی می کردند که دوباره مسلح شوند و در راه وطن جانبازی کنند تا روح و روان نیاکان که آن سرزمین را برایشان به ارث گذارده اند شاد شود.
با این آمادگی ملّی برای دفاع، کشور یکپارچه شور و هیجان شده بود و رادیو تهران پی در پی گزارشهای مربوط را همراه با سرود «ای ایران ...» پخش می کرد و اصحاب نظر با مصاحبه و تفسیر به مردم ثابت می کردند که اشغال نظامی ایران در شهریور 1320 نتیجه خیانت چند مقام سیاسی ـ نظامی بود، نه ضعف نیروهای مسلح و وطندوستی مردم و این شور و هیجان ملّی باید سرمشق سایر ملل قرار گیرد.
رادیو تهران انعکاس گزارش های آمادگی ملی ایرانیان در رسانه های سایر کشورها را بدون وقفه نقل و پخش می کرد. مفسّران خارجی نوشته بودند که پیروزی در حمله زمینی به ایران اگر محال نباشد، آسان نخواهد بود.
سرتیپ کمال (مدافع آبادان) پی در پی از حرکات ناو موریشس خبر می داد و از استقرار توپهای ساحلی و آماده بودن برای غرق کردن آن کشتی با آتش آنها ظرف مدتی کمتر از 5 دقیقه می گفت و این قول خودرا تکرار می کرد که اگر غرق کردن موریشس بیش از 5 دقیقه طول کشد گلوله به قلب خود خواهد زد. او برای آسوده شدن خیال ایرانیان می گفت که برخلاف نوشته های برخی نشریات وابسته در تهران، این ناو کوچکتر از دیسترویر (ناوشکن) است و اشتباه فرمانده آن این بوده که آن را وارد شط العرت (اروندرود) کرده که در اینجا فضای مانور ندارد و فاصله آن تا توپ های ساحلی و خمپاره اندازهای ما کم است و اگر کوچکترین حرکت برای تعرّض از آن مشاهده شود به آتش کشیده خواهد شد و با غرق آن، راه دریایی عراق که در کنترل انگلیسی ها است بسته خواهد شد و ما ـ ایرانیان ـ به این، اکتفا نخواهیم کرد. بروید تاریخ ایران و قلمرو آن را مرور کنید و بخوانید.
همان وقت، رادیو تهران از قول ژنرال کمال گفته بود که انگلیسی ها از دیرزمان نمی خواستند که ایران دارای نیروی دریایی مؤثر باشد تا از منافع ایرانیان در خلیج فارس دفاع کند. آنان از همان زمان که رضاشاه مخفیانه از ایتالیا چند کشتی جنگی خرید در اندیشه نابودی این کشتی ها بودند و جنگ دوم جهانی و حمله ارتش هیتلر به روسیه این فرصت را به ایشان داد. انگلیسی ها در جریان اشغال نظامی ایران که با خیانت دو افسر ارشد میسّر شد، کشتی های جنگی مارا تصرف و یا غرق کردند و در پایان جنگ، با هدف جلب نظر ایرانیان، خودشان و متحدانشان چند کشتی مین جمع کن چوبی و قراضه را توپ گذاری کردند و در عوض ناوهای تصرف شده، به ما دادند و دولت وقت هم نام ببر و پلنگ بر این کشتی ها نهاد ـ ببر و پلنگ چوبی!. انگلیسی ها از کشتی های جنگی متصرف شده از ما در جنگ با ژاپن و آلمان استفاده کردند.
این سخنان، سرتیپ کمال را به صورت یک قهرمان ملّی جلوه گر ساخته بود بگونه ای که حتی جوانان حزب توده که آن روزها در دانشگاه و دبیرستانها فراوان بودند، فرضیه جهان وطنی را کنار گذارده و اورا «ژنرال خلق» می نامیدند و این واقعیت نشان می دهد که در میان ایرانیان، «میهن دوستی ـ ناسیونالیسم» حرف آخر را می زند. با این جوّ و وضعیت، سرانجام موریشس بدون به خود گرفتن ژست تعرّض، از شط العرب و آب های مجاور ایران خارج شد و ....
در این میان مردم دسته دسته آمادگی خود را برای دادن کمک مالی به دولت، و کارمندان و مدیران به صَرفِ نظر کردن موقت از دریافت حقوق و مزایا (دستمزد ماهانه) اعلام می کردند که آخر وقت 13 تیرماه، دکتر مصدق رئیس دولت دمکراتیک ملی در یک پیام رادیویی به هموطنان اطمینان داد که خزانه دولت خالی نیست. وی در این پیام توصیه کرد که مردم ضمن تحکیم وحدت ملّی و حفظ همبستگی و آمادگی بکوشند ضمن رعایت صرفه جویی در مصرف، نیاز خود را تنها با استفاده از محصولات و تولیدات وطن رفع کنند تا دولت مجبور به واردات نشود و ضعف نشان ندهد. وی در این پیام گفت که تا یک کشور، خودکفا نشود
نخواهد توانست در برابر زورگویی های خارجی ایستادگی کند و واقعا حاکمیّت ملّی داشته باشد.
ـ ـ ـ ـ ـ
نامه ای از یک مخاطب که شاهد اظهارات ژنرال کمال در آن سال در اجتماع آبادانی ها بود واصل شد که در همان روزِ دریافت (پنجم ماه می) درج شد. می توانید به سایت آن روز رجوع کنید. وی دقیقا و مشروحا، اظهارات میهنی این ژنرال را نقل و ارسال داشته است که در تاریخ ایرانیان خواهند ماند.