نخستین چاه ایران به نفت رسید و دشواری ها آغازشد

این چاه با رسیدن به نفت ، دشواری های تازه ای هم برای ایرانیان به همراه آورد!. امتیاز نفت ایران از نخستین سال قرن بیستم در اختیار انگلیسی ها بود. درست ربع قرن پس از رسیدن نخستین چاه مسجد سلیمان به نفت (هفتم خرداد 1312 = 28 مه 1933) مجلس تنها با هشت رای مخالف و ممتنع! تمدید قرارداد نفت را که امتیاز آن در انحصار انگلستان بود تصویب کرد. هجده سال بعد در همین روز (7 خرداد 1330) به مناسبت سالروز تصویب این قرارداد، ایران شاهد بزرگترین تظاهرات انتقادی تاریخ خود تا آن زمان بود و تظاهرکنندگان ضمن محکوم کردن این اقدام مجلس خواستار محاکمه و مصادره اموال آن دسته از نمایندگان ـ چه مرده و چه زنده ـ شدند که به این قرارداد رای موافق داده بودند. مردم شعار می دادند: سالروز «تصویب خیانت». نفت ایران در اسفندماه 1329 هجری ملی اعلام و مراحل قانون مربوط 29 این ماه تکمیل شد.
درآمد ارزی ایران از صدور نفت در سال 1385 هجری شمسی پنجاه و پنج میلیارد و از دیماه 1389 تا آذرماه 1390 (یازده ماه) کمی بیش از 110 میلیارد دلار بود.
سناتور ابوالفضل لسانی (حقوقدان) نفت را طلای سیاه و آفت جان ملل دارنده آن خوانده و نوشته است: کشورهای دارنده نفت، به ویژه آنهایی که نیروی دفاعی قابل ملاحظه ندارند تا آخرین قطره نفت، قربانی دولت های قدرتمدار خواهند بود که هرکدام می کوشند این شریان حیات اقتصاد جهان را به دست داشته باشند تا قدرت دراختیارشان باشد و هرچه که این طلای سیاه ارزشمندتر و عزیزتر شود، دارنده آن در معرض خطر بیشتری خواهد بود. به باور اصحاب نظر، استقرار آمریکا در خلیج فارس از نیمه دهه 1980، و ... به همین دلیل بوده است. اصحاب نظر در دهه های گذشته و از دهه 1960 به این سوی همچنین به دارندگاه چاههای نفت اندرز داده اند که بهتر است طلای سیاه بدهند و طلای زرد بگیرند، زیراکه پول (دلار و ...) به نسبت وجود و درصد تغییر تورّم در کشورهای ناشر آن در نوسان خواهد بود، به علاوه ذخیره کردن، انتقال و جابجایی آن بستگی به وضعیت سیاسی روز دارد.