کودکی که موجب فاش شدن راز قتل مادرش شد

چون ساکنان خانه در خواب بودند جیغ ها زد تا بیدار شدند و در را برویش گشودند. مادرش را خواست گفتند که او را نمی شناسند. والری گفت که «سزار» او را سر خیابان از اتومبیلش پیاده کرد و گفت که مادرش مونیکا در اینجا است و رفت. صاحب خانه نسبت به وضعیت مشکوک شد و جریان را به پلیس اطلاع داد. کودک به پلیس گفت که آدرس خانه را نمی داند، اسم خانوادگی اش را هم بلد نیست و فقط می داند که مادرش شبها در رستوران کار می کند و دیر به خانه می آید و «سزار» دوست پسر (بوی فرِند) مادرش در غیاب او از وی مواظبت می کند. پدرش مدتی است رفته و او نام پدر را نمی داند. پلیس راهی نداشت جز این که گزارشگران تلویزیون ها را دعوت کند تا با کودک مصاحبه کنند و پخش شود تا شاید کسی به سراغش آید.
با این که چند شب متوالی این گزارش دلخراش با حرف های کودکانه والری از شبکه ها پخش شد و او مادرش را طلبید، پاسخی نیامد. تنها یک نفر تلفن کرد که چنین کودکی را در یک مجتمع مسکونی در خیابان 66 دیده بود.
پلیس به آن مجتمع و آن آپارتمان مراجعه کرد کسی در آپارتمان نبود و مدیر مجتمع گفت که در آن آپارتمان مونیکای 26 ساله (عکس مقابل) با دوستِ پسرش «سزار» و یک کودک دختر زندگی می کردند و مونیکا در رستواران ... کار می کرد. پلیس به رستوران محل کار مونیکا رفت؛ متصدی رستوران گفت که وی در آن شب تا ساعت یازده کار کرده بود و مطابق هر شب، سزار آمد و او را بُرد. با اطلاعات به دست آمده و تلاش بیشتر، سزار دستگیر شد ولی چیزی به دست نداد، تنها گفت که مونیکا یک مهاجر بولیویایی است و ....
پلیس فورا به سزار ظنین شد زیرا سزار از یک سو گفته بود که مونیکا و بچه را به فرودگاه کِنِدی برد تا به بولیوی بروند و از سوی دیگر بچه می گوید که وی را در خیابان 76 پیاده کرد و خانه ای را نشان داد و گفت که مادرش در آنجاست و رفت. مدیر رستوان هم گفته بود که مونیکا قصد سفر نداشت. کودک همچنین گفته بود که ساعت 9 شب می خوابد و از چیزی خبر ندارد. در آن شب «سزار» او را از رختخواب بیرون کشید و گفت که باید پیش مونیکا برویم.
این رویداد که چند روز خبر صفحه اول روزنامه ها و از خبرهای چشمگیر تلویزیون های آمریکا شده بود منجر به این شد که سوم اکتبر «سزار» دوست مونیکا رسما متهم به قتل او و رها ساختن کودک خردسال شود و تسلیم دادگاه گردد.