اوج مخالفت مردم نیکاراگوئه با خانواده ساموزا

اعتراض مردم به این بود که چرا بستگان ساموزا مقامهای دولتی و شرکتهای انتفاعی و منابع ثروت را اختصاص به خود و در انحصار خود قرار داده اند و چرا «آناستازیوساموزا دبایله Debayle» در پایان دوره شش ساله ریاست جمهوری خود انتخابات را برگزار نکرده است و پدر، عمو و خود او 41 سال به طور غیرقانونی بر نیکاراگوئه حکومت کرده اند. دوهفته بعد از میان مخالفان که از قشرهای مختلف بودند، گروه مسلح چپگرای ساندینیستها کاخ دولت را تصرف کرده و 1500 کارمند آن را به گروگان گرفت. این وضعیت همزمان با اوجگیری انقلاب ایران بود. به هر حال، ساموزا در 25 جولای سال 1979 براثر فشار مخالفان کناره گیری کرد، به میامی (فلوریدا) گریخت و از اینجا به کشور پاراگوئه (در آمریکای جنوبی) رفت، زیرا در آخرین لحظه دولت آمریکا حاضر نشده بود به او پناهندگی دهد (و در فلوریدا بمانَد) و دو ماه بعد در شهر آسانسیونِ پاراگوئه هدف گلوله بازوکا قرار گرفت و کشته شد.
در نیمه اول قرن جاری، در پی قیام مردم نیکاراگوئه بر ضد سرمایه گذاران و بازرگانان آمریکایی که انحصار پنبه و بسیاری از تولیدات آن کشور را در دست داشتند، دولت آمریکا به نیکاراگوئه تفنگدار دریایی فرستاده بود و همین امر منجر به روی کار آمدن خانواده ساموزا در آن کشور و حکومت 41 ساله آنان شد.
در رابطه با این رویداد، اشاره به خاطره یی که لازم است در تاریخ مطبوعات ایران باقی بماند:
به مناسبت وقایع نیکاراگوئه، در اواخر امردادماه سال 1357 (آگوست 1978) این نگارنده تفسیری درباره نیکاراگوئه و خانواده ساموزا نوشت که جلوگیری از پخش آن از رادیو در آخرین لحظه، داستانی شنیدنی است مشابه قصه های پلیسی. استدلال مخالفان پخش آن این بود که بستگان و دوستان شاه هم مانند خانواده ساموزا مقامهای حساس و مهم را در ایران در دست خود دارند و در همه شرکتهای پرسود نیز شریک هستند از جمله خواهران و برادران شاه و این تفسیر بر آتش انقلاب هیزم خواهد انداخت. نگارنده (مؤلف این تاریخ آنلاین) زیر بار تعدیل و حذف قسمتهایی از آن نشد تا سرانجام پس از چند روز جر و بحث سردبیر وقت روزنامه اطلاعات دستور چاپ آن را عینا تحت نام نویسنده در صفحه ششم مورخ 9 شهریور 1357 (شماره 15700) این روزنامه داد. شرح خاطره در مجله «روزنامک» درج شده است.
یک زن نیکاروگوایی از فرط خشم، از بقایای مجسمه فلزی سوموزا که انقلابیون پس از قطع سر و پایاهایش و انتقال از میدان شهر به یک گودال دور افتاده افکنده اند دست بر نداشته و با چوبدستی آن را می کوبد!