سالروز انتشار «یکی بود یکی نبود» نوشتهِ محمدعلی جمال زاده

این دومین کتاب این نویسنده بود.
جمال زاده که نهم نوامبر سال 1997 در 92 سالگی در ژنو درگذشت نخستین کتاب خود زیر عنوان «گنج شایگان» را در سال 1917 منتشر ساخته بود. وی که در اصفهان به دنیا آمده و بیشتر ایام عُمر را در خارج از ایران بسر برده بود بعدا داستانهای متعدد نوشت از جمله «تلخ و شیرین»، «کهنه و نو»، «آسمان و ریسمان» و ... و بالاخره داستانِ «قصه ما به پایان رسید».
سَبک جمال زاده مشابهت زیاد به روش «چارلز دیکِنز، نویسنده قرن 19 انگلستان» داشت. تحولات اجتماعی ـ اقتصادی زمینه ساز داستانهای جمال زاده بود که بانوی آلمانی داشت و عمدتا در اروپا بسر می بُرد. وی بر زبانهای فرانسه، آلمانی و عربی مسلّط بود.
داستان کوتاه نویسی در جهان معاصر که باردیگر مورد توجه ویژه قرار گرفته عمدتا کار روزنامه نگاران و عمدتا حادثه نویسان روزنامه ها است که به مناسبت کار خود با مردم (حادثه دیدگان) تماس دارند و از دردِ دل آنان و مسائل جامعه (علل) آگاه می شوند که به نظر می رسد ایرانِ امروز دچار کمبود چنین روزنامه نگارانی است، حال آنکه شمار آنان در کشورهای دیگر رو به ازدیاد است زیراکه عصر اینترنت و سوشِل میدیا آن را ایجاب کرده است و روزنامه نگار به جای توجه به سیاستبازی ها و تبلیغات دولتی سراغ مسائل جوامع و افراد برود که گفته اند؛ مُشت نمونه خَروار است. مردم در قرن 21 بویژه جوانان (نسل معروف به میلِنیال Millennial) به اخبار سیاسیون و دولتی ها توجه و اعتناء ندارند، امروز مردم ـ مخاطبان رسانه ها ـ علت وقوع حادثه را ـ عنصر «چرا» که یکی از عناصر ششگانه هر خبر است ـ می خواهند بدانند. حادثه نویس روزنامه نباید تنها به اطلاعیه هایِ رسمی ِ دریافتی (اطلاعیه ها و اظهارات سخنگویان پلیس و مقامات شهری و ...) اکتفا کند که عمدتا فاقد اشاره به علّت و انگیزه واقعی است، باید خودش برود و شخصا قضایا را تحقیق کند و برنگارد ـ به همان گونه که ما، روزنامه نگاران قدیم، در دهه های 1330 ـ 1350 می کردیم. جمال زاده در جوانی روزنامه نگار بود و در بغداد «روزنامه رستاخیز» را منتشر می کرد و در آلمان از همکاران تحریری «نشریه کاوه» بود. نام کاوه را به این لحاظ بر این نشریه گذارده بودند که کاوهِ ایرانی نخستین انقلابی جهان به مفهوم امروز بود. جمال زاده و بویژه در دوران جوانی از هواداران ناسیونالیسم ایرانی و زنده کردن آن بود. او بارها گفته بود که اگر ایرانی به مَنش پیشین بازگردد، ایران هم ایران پیشین می شود و این بازگشت را نویسندگان با یادآوری گذشتهِ ایرانیان ـ به هر صورت؛ در قالب داستان، تألیف، شعر به سَبک فردوسی، گزارش و تاریخ نویسی می توانند میسّر سازند.