روزی که منشور ملل امضا شد

نباید فراموش کرد که فکر ایجاد این سازمان از فاتحان اصلی جنگ با آلمان نازی (آلمان ناسیونال سوسیالیست) و ژاپن است. این فاتحان با هدف حفظ برتری خود بر جهانیان، اندیشه تأسیس سازمان ملل را به میان آوردند و چون کشورهای مؤسس آن متحد یکدیگر در جنگ با آلمان و یارانش ازجمله ژاپن بودند نامش را «سازمان ملل متحد» گذاردند.
در طول عُمرِ سازمان ملل، تلاش پیگیری هم برای اصلاح منشور آن به عمل نیامده است، زیرا که دولت های فاتح جنگ جهانی دوم مایل به چنین اصلاحاتی نبوده و می خواهند که ملل دیگر همچنان دیکته هایشان را بنویسند. ادامه طغیان های مردم ـ گروهی و انفرادی ـ عمدتا نتیجه همین بی اعتنایی سازمان ملل نسبت به رعایت کامل حقوق انسان ها در کشورهای عضو است. اگر بعضی اوقات از سوی یک مقام سازمان ملل واکنشی نسبت به نقض حقوق بشر در یک نقطه از جهان به عمل آمده باید دید که کدام قدرت پشت سر آن قرار داشته و ابراز این واکنش را خواسته است.
دیرزمانی است که بسیار از اندیشمندان، سازمان جهانی فعلی در نیویورک را سازمان دولت ها (نه، سازمان ملت ها ـ ملل) می دانند و بسیاری از روزنامه نگاران در اخبار مربوط، واژه «متحد» را از عنوان این سازمان حذف کرده اند و کتابی نیز تحت عنوان «سازمان ملل نامتحد» انتشار یافته است. اندیشمندان پیشنهاد کرده اند کشوری که در آنجا دولتش حقوق بشر را در مورد شهروندان رعایت نکند نباید عضو سازمان ملل باشد و عضویت آن پس از ثبوت نقض حقوق شهروندی باید به حالت تعلیق درآید تا مسئله را حل کند. بنابراین، اصلاحات منشور ملل می تواند به انجام اصلاحات متعدد در کشورهای عضو منجر شود.