درگذشت سناتور عباس مسعودی

گفته شده است؛ مسعودی که هر روز در ساعت معیّن آمار فروش روزنامه در روز پیش از آن را مرور می کرد، بیست و هفتم خرداد 1353 (17ژوئن 1974) با مشاهده رقم کاهش فروش اطلاعات پس از دو برابر شدن بهای تکفروشی آن (که به اصرار دکتر مصباح زاده ناشر کیهان و رقیب اطلاعات صورت گرفته بود که می خواست درآمد کیهان از تکفروشی افزایش یابد) از فرط اندوه سکته کرده بود. مسعودی معتقد به کسب درآمد روزنامه از طریق افزایش آگهی بود تا تکفروشی. وی همیشه از این نظر که نرخ تکفروشی باید در حد استطاعت مردم باشد دفاع می کرد، زیراکه روزنامه را یک وسیله آموزش عمومی، و خبررسانی را یک کار فرهنگی می دانست تا سیاسی.
سناتور مسعودی چند سال پیش از فوت، خود را بازنشسته کرده بود و مدیریت روزنامه را به پسر بزرگش ـ فرهاد سپرده بود. با وجود این، هر روز پیش از و یا پس از شرکت در جلسه سنا به موسسه اطلاعات می رفت و درجریان وضعیت موسسه قرار می گرفت. وی علاقه ای ویژه به روزنامه نگاری و روزنامه اطلاعات داشت که خود از هیچ آن را به وجود آورده بود و تا آخرین روز عُمر از نوشتن خبر و مقاله (به رغم واگذاری مدیریت روزنامه به پسرش) دست برنداشته بود. او عاشق تهیه و نوشتن خبر بود و گزارش را روانتر و روشنتر از بسیاری از افراد دیگر می نوشت.
از خصوصیات عباس مسعودی که شش دوره نماینده مجلس و شش دوره هم سناتور و بیش از ده سال نایب سنای ایران بود «لبخند همیشگی» او در برخورد با دیگران بود و دیده نشده بود که در حالت خشم تصمیم بگیرد. در این باره، دکتر حسن صدرحاج سیدجوادی کتابی زیر عنوان «پیروزی لبخند» منتشر کرده است. سناتور مسعودی به خاطر روزنامه اش از هر چیز حاضر بود بگذرد. وی بود که در سال 1335 نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری به روش آکادمیک را دایر کرد و بیشتر آموزش دیدگان این دوره را، در نشریات مؤسسه خود وارد کار کرد.
سکته کردن مسعودی باردیگر درستی این فرضیه را اثبات کرد که «روزنامه نگاری» نه تنها یک پیشه بلکه یک عشق است. از یک استاد آمریکایی نقل می کنند که گفته است: روزنامه نگاری ویروسی را وارد بدن می کند که برخلاف سایر ویروس ها، اگر آن را دفع کنند (خنثی و یا خارج سازند) فردِ آلوده به آن (روزنامه نگار واقعی) خواهد مُرد.
موسسه اطلاعات که بیشتر روزنامه نگاران معروف کشور در آن پرورش یافته و تجربه اندوخته اند پنج سال پس از فوت عباس مسعودی و هفت ماه بعد از انقلاب مصادره شد. بهرام مسعودی پسر دوم سناتور عباس، آخرین ناشر و مدیر روزنامه اطلاعات بود که از نوجوانی به اسلامدوستی و پیروی از شعائر اسلامی و فروتنی شهرت داشته است. نویسندگان وقت روزنامه اطلاعات که به صورت اعضای یک خانواده عمل می کردند و پس از مصادره سال 1358 به تدریج منتظرخدمت شده اند همچنان به صورت دوره ای باهم جمع می شوند و دیدار تازه می کنند. برخی از همین ها بودند که در دهه 1370 کمک کردند تا روزنامه های همشهری و ایران پابگیرند و انحصار کیهان و اطلاعات پایان یابد. این نویسندگان قدیمی در یک دیدار دوره ای خود (بهار 1388) از نوشتهِ عباس میلانی (مدرس دانشگاه در آمریکا) در تالیف خود؛ «ایرانیان شاخص» انتقاد کردند که به زعم آنان، درباره سناتور مسعودی انصاف و واقع نگاری را رعایت نکرده و از بهرام مسعودی (که در ایران زندگی می کند) خواستند که میلانی را متهم به افتراء کند و به دستگاه قضایی محل انتشار کتاب دادخواست بدهد.گوشه ای از گردهمایی دوره ای کارکنان قدیمی اطاق خبر روزنامه اطلاعات که بیشترشان در سالهای دوم و سوم پس از انقلاب بیکار و خانه نشین شدند ـ به شماری از این بیکارشدگان (بدون دلیل) غرامت برکناری هم پرداخت نشده است. باوجود این، در دهه 1370 در راه اندازی همشهری و روزنامه ایران به شهرداری تهران و ایرنا کمک کردند