انتقاد تُند و علنی شاه از «کارتر» در مورد ناآرامی های 1357

(به گزارش تایم)، شاه افزوده بود؛ مخالفان او که متوجه این قضیه شده بودند بر شدت مخالفت و تظاهرات خیابانی و اعتصابات افزودند و اکثریت ساکت و بی تفاوت جامعه را هم به حرکت درآوردند و امور کشور فلج شد.
به نوشته تایم در آن شماره خود، شاه گفته بود: کارتر تصور می کند (می کرد) که دیگر نیازی نیست که ایران ژاندارم خلیج فارس باشد و این کار را ناوگان آمریکا بدون واسطه (بدون ایران) هم می تواند انجام دهد. به علاوه، کارتر گمان می کند (می کرد) که شاه تنها یک نفر است و با رفتن او، ایران ـ متحد آمریکا باقی خواهد ماند و سدِِّ راه گسترش نفوذ مسکو در آسیای غربی و جنوبی نخواهد شکست. آینده ثابت خواهد کرد که چنین نخواهد بود. [تظاهرات منجر به انقلاب در پی انتشار نامه ساختگی ـ دولتیِ با نام جعلیِ احمد رشیدی مطلق در روزنامه اطلاعات، در نهم ژانویه 1978 آغاز شده بود و تا انتشار اظهارات شاه در مجله تایم، یک سال از آغاز آن گذشته بود .].
شاه در مصاحبه دیگری کارتررا فاقد تفکّر سیاسی و احاطه بر رویدادهای تاریخ حتی تاریخِ قرون 19 و 20 خوانده و گفته بود که سیاست کارتر به دلیل بی اطلاعی او از گذشته ملل، تفاوت فرهنگ ها، روانشناسی خاص هر ملت و رفتار مردم آن و ضعف تحلیل اوضاع جاری (وقت) جهان و پیش بینی آینده، تحت تاثیر تلقین و نفوذ اطرافیان خود بویژه برژینسکیِ ضد روس؛ برای آمریکا در دراز مدت مشکلات متعدد خواهد آفرید که رفع آنها نیاز به هزینه کردن صدها میلیارد دلار و حتی تحمّل تلفات دارد.
شاه در این مصاحبه، در پاسخ به این پرسش که چرا یک شاه باید به توصیه رئیس دولت دیگر عمل کند و راهی برود که مجبور شود وطن را در لحظات حساس تَرک گوید، گفته بود ترسیدم ایران منزوی و ایزوله شود و هر آنچه را که به دست آورده بودیم از دست بدهیم.
شاه پس از تَرک ایران، یک بار هم فاش کرده بود که کارتر مذاکرات محرمانه سران غرب در «گوادالوپ» را که قرار بود درباره چین و شوروی باشد به بحث درباره ناآرامی های ایران تبدیل کرده بود و نظر موافق شرکت کنندگان را به رفتن او! از ایران جلب کرده بود. شاه گفته بود که این اطلاعات را از منابع نزدیک به صدراعظم آلمان که در مذاکرات گوادالوپ شرکت کرده بود و نظر دیگری داشت به دست آورده است (به دست آورده بود) و در این جلسات، ژیسکار دستن رئیس جمهوری فرانسه از نظر کارتر حمایت کرده بود زیرا که فرانسه به ایران بدهکار بود و می خواست که به صورتی این پول را پس ندهد. دولت لندن هم از زمانی که او، دیگر دیکته های آن دولت را نمی نوشت کمر به دشمنی با او بسته بود.
اصحاب نظر در تفسیر اظهارات شاه به مجله تایم که در شماره اواخر ژانویه 1979 انتشار یافته بود گفته بودند که اعتراف شاه به اینکه حرف شنوِ انگلستان و آمریکا بود «تاریخ» اورا بهتر نکرده است. به باور این مفسّران، «تاریخ» که این اعترافات دیرهنگام شاه را ثبت خواهد کرد، آنها را دلیل دیگری بر وابسته بودن و عدم استقلال او ـ دست کم تا آغاز دهه 1970 ـ بشمار خواهدآورد. شاه که سلطنت و هم حکومت می کرد باید فردی مستقل بود و بر پایه منافع کشور و خواست ملت عمل می کرد و بر سر این دو اصل معامله نمی کرد و آنها را وجه المصالحه «ماندن خود در صدر قدرت» قرار نمی داد. مقامی که «آریامهر» خطاب می شد نباید از بیگانه حرف شنوی می داشت و .... کارتر پس ازانتخاب شدن به ریاست جمهوری آمریکا ضمن سفر خود به گِردِ جهان از تهران هم دیدن کرد و درجریان ضیافت شاه (عکس بالا) ایران را جزیره آرامش نامید!