زادروز دو داستان نگار اسلاو

یکی «ایوان بونینIvan Bunin» و دیگری «ایوو اندریچIvo Andric».
بونین دهم اکتبر 1870 در روسیه به دنیا آمد و 83 سال عمر کرد و جایزه نوبل سال 1933 را به دست آورد. وی نخست، کتابدار، سپس منشی دادگاه (تقریر نویس) و آنگاه روزنامه نگار بود و در روزنامه نگاری تا معاونت سردبیر پیش رفت. این سه شغل از او یک داستان نگار تمام عیار ساخت. نخست از داستان کوتاه آغاز کرد و سپس به نگارش داستان طولانی پرداخت. داستانهای او انعکاسی از وضعیت مردم روسیه در هر دوره است. معروفترین داستانهایش عبارتند از: دورنمای روستا، در لبه دنیا، خبرهایی از زادگاه، سیب های آنتونف، مردی از سانفرانسیسکو و چهار مجموعه داستان کوتاه. چون در دهکده به دنیا آمده بود، داستانهای او از دهکده و روستا شروع می شد. وی از اصلاح طلبان روسیه بود و با تغییر نظام و وضعیت اجتماعی موافق بود ولی هنگامی که دید با انقلاب بلشویکی 1917، عده ای افراد معمولی، فاقد معلومات لازم و تجربه و حتی معدنکاران بی سواد به مقامات دولتی دست یافتند و سرنوشت مردم و وطن را به دست گرفتند و به تذکرات او در این زمینه توجه نشد در سال 1919 روسیه را ترک کرد و به سویس رفت و از آن پس دست به دیدار از کشورها دور دست زد و در همه جا گفت که انقلاب روسیه با این مقامات اداری که منصوب کرده است اگر هم صد سال طول بکشد شکست می خورد زیرا این مقامات فاقد تجربه روند گذشته و کهن را متوقف و تخریب می کنند و شالوده درستی هم برای آینده نمی توانند بریزند. در حسن نیت آنان تردید نیست ولی مایه و پیش شرط احراز مقام را ندارند و چون نمی توانند کاری انجام دهند لاجرم به فساد می گرایند.
ایوو اندریچ داستان نگار یوگوسلاوی نیز در دهم اکتبر ولی در سال 1892 در بوسنی به دنیا آمد و 13 مارس 1975 در گذشت. «ایوو» برنده جایزه ادبی نوبل سال 1961 شده بود. معروفترین داستانهای او «پلی بر روی درینا» » ، « زنی از سرایوو » و «روزنگار بوسنیایی» هستند. وی نویسندگی را با نوشتن داستان کوتاه از درگیری های پیروان مذاهب مختلف در یوگوسلاوی و خصومت های نژادی در این سرزمین آغاز کرد. ایوو در دهه دوم قرن 20 به جنبش ناسیونالیستی صرب پیوست و همرزم «گاوریلو پرنسیپ » بود که ولیعهد اتریش را در سال 1914 ترور کرد و عمل او بهانه جنگ جهانی اول قرار گرفت. به علت عضویت در این جنبش، ایوو سه سال به زندان رفت. وی پس از گرفتن دکترای خود از دانشگاه وارد امور دیپلماتیک شد، اما تاپایان عمر کار اصلی او نوشتن داستان بود. گاهی هم برای روزنامه ها مقاله می نوشت.