زمانی که سندیکای روزنامه نگاران ایران مستقل بود

سالها قبل از آن کارکنان نشریات حزب ایران نوین چنین درخواستی داده بودند که رد شده بود و پاسخ سندیکا به ایران نوینی ها این بود: طبق استانداردی که در همه کشورها رعایت می شود سندیکاها و اتحادیه روزنامه نگاران، کارکنان تحریری روزنامه ها و نشریات حزبی، دولتی و سازمان های عمومی را روزنامه نگار حرفه ای نمی شناسند و به عضویت نمی پذیرند. کارکنان روزنامه های دولتی را کارمند دولت و کارکنان روزنامه های حزبی را مبلّغ حزب می دانند که عضو یک حزب، فردی بی طرف نیست و روزنامه نگار باید بی طرف باشد. فری لنس ها که مطالب آنان در نشریات دولتی و حزبی چاپ می شود از این قاعده مستثنی هستند.[فری لنس ها کسانی هستند که بدون داشتن قراداد کار، مطالب ژورنالیستی را به ابتکار خود تهیه می کنند و برای فروش جهت انتشار، به خریداران عرضه می دارند.].
سندیکا این بار به دلیل اینکه حزب رستاخیز حزب حاکم بود با دریافت درخواست ها با مشکل تصمیم گیری رو به رو شده بود و برای خلاص کردن خود از این مشکل باردیگر به استعلام مجدد از اتحادیه ها و سندیکاههای کشورهای دیگر دست زد تا پاسخ آنهارا به متقاضیان رستاخیزی بدهد. پس از وصول پاسخ های استعلام، به متقاضیان رستاخیزی همان جواب را داد که سالها قبل از آن به کارکنان نشریات حزب ایران نوین داده بود از این قرار: اتحادیه های روزنامه نگاران کارکنان نشریات حزبی را کارمند حزب و مبلّغ آن می دانند، نه روزنامه نگار حرفه ای که روزنامه نگاری را پیشه مادام العمر قرار داده باشند. به علاوه، روزنامه حزبی هدف و طرز کار دیگری دارد و لزوما روزنامه نیست و یک نشریه چاپی است، و اگر اصرار بر عضویت دارند می توانند بروند و برای خود اتحادیه و سندیکای جداگانه تاسیس کنند که حق هر فرد است، ولی اگر مصرا بخواهند وارد سندیکای موجود شوند باید علاوه بر نشریات رستاخیز، در رسانه عمومی دیگری هم مشغول بکار باشند تا با استناد به آن، درخواست عضویت آنان بررسی شود. استدلال سندیکا چیزی جز عنایت به یک روال بین المللی نبود.
در سال 1927 نمایندگان فدراسیونهای روزنامه نگاران شوروی و ایتالیا را به نشست کنفدراسیون جهانی روزنامه نگاران راه نداده بودند؛ زیرا که اتحادیه های مربوط در آن دو کشور کارکنان روزنامه های احزاب را به عضویت می پذیرفتند. اتحادیه های روزنامه نگاران حرفه ای کارکنان تحریری نشریات و هرگونه رسانه دولتی را هم کارمند دولت می شناسند نه روزنامه نگار حرفه ای و درخواست عضویت آنان هم پذیرفته نمی شود.
سندیکای روزنامه نگاران ایران با اینکه در جریان انقلاب سال 1357 به پیروزی انقلاب کمک بسیار کرد و ازجمله به مدت 62 روز اعلام اعتصاب عمومی کرد پس از پیروزی انقلاب به تدریج مورد بی مِهری قرار گرفت و فعالیت آن عملا متوقف شده است. همین بی مِهری سبب شده بود که نتواند غرامت اخراج دهها روزنامه نگار را که در سال های 1358 و 1359 برکنار شده بودند بگیرد.