روزی که برژنف رئیس جماهیر شوروی شد

برژنف که بسال 1906 به دنیا آمده بود از کمونیست ها ی نسل دوم ( بعد از بلشویک های زمان انقلاب سال 1917 ) بشمار آورده شده است. وی از سال 1960 تا 1964 ریاست شورای عالی شوروی (عنوان تشریفاتی ریاست اتحادیه) را بر عهده داشت که بعدا پست ریاست جمهوری (ریاست جماهیریه) را به وجود آورد و این سمت را هم از آن خود کرد!.
برژنف طوری رفتار کرده بود که در دوران استالین مورد توجه او و در زمان خروشچف طرف عنایت وی قرار داشت؛ حال آن که این دو فرد روش و سیاست های متفاوت از هم داشتند. از اشتباهات برژنف، عملا (نه در فرضیه) تبدیل مدیریت گروهی اتحادیه (شوروی) به مدیریت فردی و نادیده گرفتن پیشنهاد تبدیل اتحاد شوروی به فدراسیونی نظیر «فدراسیون آمریکا ـ در ایران، اصطلاحا؛ ایالات متحده» بود که امر فروپاشی احتمالی را دشوار می ساخت. به علاوه، افراط در الکل، بیماری طولانی و ضعف جسمانی برژنف باعث افتادن امور به دست کسانی شده بود که وفاداری استواری به سوسیالیسم و شوروی نداشتند و تنها منافع و رفاه خود را طالب بودند و همین وضعیت زمینه را برای فروپاشی نظمی که گمان می رفت پا برجای بماند آماده ساخت، زیرا مقامات و به قولی ناکارآمد، منصوب از جانب برژنف نتوانستند نظام سوسیالیستی را به صورت یک الگو و نمونه در جهان درآورند و به رفع دشواری های رفاهی مردم خود برسند. آنان به تدریج خود را از توده مردم جدا، و اشرافیّت را در پیش گرفته بودند که مغایر هدف های انقلاب سال 1917 بود. این طبقه تازه (مقامات) روش مهم و موثری را که پس از انقلاب بکار گرفته شده بود و با جاری بودن آن، توده ها خود را در حکومت شریک می دانستند که همانا خواندن و ترتیب اثر دادن فوری به نامه ها و پیشنهاد های مردم بود کنار گذارده و به همه چیز جز خودشان بی اعتنا شده بودند و به راهی ادامه دادند که به فروپاشی شوروی و شکست سوسیالیسم در اروپای شرقی و تضعیف آن در جهان انجامید.
نقل قسمتی از مقاله ای که در پی فروپاشی شوروی در دسامبر 1991 انتشار یافته و کارهای برژنف را هم از علل این فروپاشی بشمارآورده خالی از فایده و عبرت آموزی نیست، از این قرار:
"برژنف که بسال 1906 (در منطقه ای که بعدا به اوکراین وگذار شد) به دنیا آمده بود و در 1982 درگذشت از 1964 تا پایان عُمر نقش اول را در تئاتر شوروی بازی می کرد و تاریخنگاران به دلایل متعدد او را عامل تزلزل نظام ایدئولوژیک شوروی و شکست مارکسیسم دانسته اند که بعدا به دست گورباچف فروریخت از جمله: افراط برژنف در الکل، تحصیلات ناکافی (تحصیلات فنّی داشت، نَه مدیریت و سیاست) و بی توجهی به ژورنالیسم شوروی به عنوان آموزشگر عمومی و برنده ترین ابزار در یک جنگ سرد و مقابله با ماشین عظیم رسانه ای آمریکا و برای مثال سپردن سردبیری روزنامه دولت به داماد خود که تجربه و آموزش این کار را نداشت، خارج ساختن انتصابات دولتی از دست کمیسیون های گزینش و قراردادن در دست خود و نزدیکانش که نتیجه اش سوء مدیریّت، سوء استفاده از اموال عمومی، ولخرجی و پیچیدگی هرچه بیشترِ بوروکراسی بود، لغو حسابرسی های دولتی توسط کمیته های حزب حاکم (حزب کمونیست) و در نتیجه رواج فساد اداری و حیف و میل، رعایت حال اقوام و دوستان که یکی از نتایج آن قاچاق الماس توسط دخترش بود، تعطیل کردن دفتر عرایض که از زمان انقلاب بلشویکی اکتبر 1917 به نامه های مردم و گزارش های عوام الناس از وضعیت و افشاگری ها رسیدگی و اقدام می کرد و برخی از نامه هارا جهت اطلاع مردم به روزنامه ها می داد و بالاخره صدور دکترین های متعدد و زیان آور و برای مثال دکترین «ایراد وارد آوردن به یک مقام و یک دولت کمونیست انتقاد از همه دنیای سوسیالیست است و باید با آن مقابله شود»، ندانستن زبان خارجی و متکی بودن به گزارش های رسمی و عمدتا کهنه و حساب شده، ادامه رهبری بر کشور حتی از بستر بیماری که بستری بودن او ماهها طول کشیده بود و ....".
اتفاقا در چنین روزی (16 ژوئن) در سال 1991 بوریس یلتسین رئیس جمهوری روسیه شد که اکثریت آراء را در انتخابات 13 ژوئن به دست آورده بود. وی که در جوانی درسیبری یک کارگر ساختمان بود و تحصیلات آن چنانی نداشت از پلکان حزب کمونیست بالا رفته بود، ولی همینکه اوضاع را نامساعد این حزب دید در سمت رئیس حزب کمونیست مسکو، از این حزب کناره گیری و با این عمل توجه دولت واشنگتن را به خود جلب کرد، به آمریکا دعوت شد و ....
یلتسین پس از تکیه زدن بر کرسی ریاست روسیه، حزب کمونیست را منحل و در یک جلسه خصوصی سه نفره در یک تفریحگاه جنگلی در بلاروس آخرین میخ را برتابوت انحلال اتحاد شوروی کوبید. وی سپس با بکارگرفتن مستشاران اقتصادی آمریکا دست به خصوصی سازی زد که به میلیاردر شدن یکشبه تنی چند و رواج فساد و مافیابازی انجامید و ....