داستان گم شدن مجدد گورِ یعقوب لیث

یعقوب در سال 878 میلادی در جریان آزادی سازی وطن از سلطه خلفای عباسی، در شهر باستانی گُندی شاپور (جُندی شاپور) به مرگ طبیعی فوت شده بود.
یعقوب که از سیستان برخاسته بود در طول ربع قرن؛ خراسان بزرگتر، کرمان، فارس و خوزستان را از سلطه عرب خارج ساخته و دستور داده بود که اسناد دولتی را جز به فارسی به زبانی دیگر ننویسند. وی برای برانداختن دستگاه خلافت، به سوی بغداد لشکر کشیده بود، ولی بسال 876 در دیرالعاقول به دلیل برگرداندن آب دجله به زیر پای سربازانش مجبور به عقب نشینی به گُندی شاپور شده بود که در آنجا دچار بیماری قولنج شد و از همین بیماری درگذشت. یعقوب در همین محل پیشنهاد خلیفه را برای سازش و صلح رد کرده و به او پیام فرستاده بود که اگر از بستر بیماری برخیزد جنگ را از سر خواهد گرفت.
762 سال پس از درگذشت یعقوب، فتحعلی خان حاکم اعزامی از اصفهان به خوزستان (زمان سلطنت شاه صفی صفوی) گور یعقوب را در میان ویرانه های گُندی شاپور به دست آورد، آن را تزیین و مسقّف کرد و ساختمانی در آنجا ساخت. این ساختمان (آرامگاه یعقوب) با استفاده از مصالح برجای مانده از ویرانه های گندی شاپور ساخته شد که بعدا فراموش و در طول دو ـ سه قرن ویران شد. در آن زمان، فتحعلی خان همچنین از آن مصالح استفاده کرد و دهکده ای ساخت که یادگاری از شهر گندی شاپور و مصالح به دست آمده از ویرانه های آن باشد که این دهکده بعدا به «شاه آباد» معروف شد.
در نیمه اول قرن جاری هجری خورشیدی برای یافتن بقایای آرامگاه یعقوب که فتحعلی خان آن را ساخته بود تلاشهایی صورت گرفت که ظاهرا پی گیری نشده است و احتمالا محل قبر یعقوب همان است که اهالی محل آن را «شاه ابوالقاسم» می خوانند.
اگر یعقوب لیث جان برکف ننهاده و خوزستان را از دست خلیفه عباسی خارج و مهاجرت عرب های بیشتری را از جزیره العرب به آنجا ممنوع نکرده بود امروزه درآمدی به نام نفت وجود نداشت و ایران به لحاظ اقتصادی مشابه افغانستان بود. باید قدردان بود.