غرق شدن دو ناو سنگین، و پایان کار ناوهای بسیار سنگین

این نبردناو 12 هزارتُنی قبلا به نام نبردناو «فینکس» متعلق به نیروی دریایی آمریکا بود که موفق شده بود حمله ژاپنی ها به «پرل هاربور» را تحمل کند و سالم بماند. چند سال پس از جنگ جهانی دوم، آمریکا پس از نوسازی، آن را به دولت آرژانتین فروخته بود. نیروی دریایی آرژانتین این ناو را مامور غرق کردن کشتی های نیروبر انگلستان کرده و با دو ناوشکن به آبهای فالکلند فرستاده بود که زیردریایی اتمی انگلیسی «کانکورور» با شلیک سه اژدر که دوتای آن به بلاگرانو اصابت کرد آن را با آن زره قطور پولادین 14 سانتیمتری غرق کرد و 323 تن از افسران و ملوانانش را کشت.
غرق شدن «بلاگرانو» سبب شد که «ریگان» رئیس جمهور وقت آمریکا کار تعمیر و نوسازی رزمناوهای سنگین این کشور معروف به «بتل شیپ» را متوقف سازد و سیاست ساخت زیردریایی و ناو سبکتر را در پیش گیرد. مورخان نظامی نوشته اند: غرق شدن نبردناو «ژنرال بلگرانو»، نیاز به داشتن ناوهای سنگین نظامی را در برابر علامت سئوال قرار داد. اینک موشک سلاح موثر جنگ است و برای پرتاب موشک، از ناوچه همان کار ساخته است که با «بتل شیپ» و رزمناو می توان انجام داد. ساخت زیردریایی های کوچک (میدجت) نیز از زمان غرق شدن نبردناو ژنرال بلگرانو مورد توجه قرار گرفته است. بلگرانو از قهرمان استقلال آرژانتین است که نام او بر آن ناو نهاده شده بود.
18 سال پیش از غرق شدن نبردناو ژنرال بلگرانو، ویت کنگ در ساحل ویتنام جنوبی کشتی نظامی آمریکایی «کارد» را با اعزام غواص و انتقال مواد منفجره از زیر آب غرق کرده بود. «کارد» یک کاریر اسکورت بود و با آن هواپیما، هلی کوپتر و تانک و تفنگدار از نقطه ای به نقطه دیگر منتقل می شد. این کشتی (عکس پایین) دوم ماه می 1964 غرق شد و تلفاتی به بارآمد.