روزی که ماژلان در فیلیپین کشته شد

او و همراهانش نخستین اروپاییان بودند که راه عبور از اقیانوس اطلس به اقیانوس آرام را به دست آوردند که بر تنگه مربوط (منتهی الیه قاره آمریکا) نام ماژلان گذارده شده است. او و همراهانش همچنین نخستین اروپاییان بشمار می روند که عرض اقیانوس آرام را طی کردند و باقیمانده همراهان ماژلان موفق شدند که در همین سفر، گردش خود با کشتی به دور کره زمین را تکمیل کنند.
ماژلان یک پرتغالی بود، ولی چون پادشاه پرتغال حاضر به قبول پیشنهاد او برای دور زدن کره زمین نشده بود به اسپانیا رفت و پادشاه این کشوررا به قبول آن راضی کرد و در سال 1519 با پنج کشتی و 230 مرد عازم انجام طرح خود شد و در سال 1522 تنها یکی از این کشتی ها با 18 نفر به اسپانیا بازگشت.
کشته شدن ماژلان مانع از استعمار اسپانیا بر فیلیپین و کاتولیک کردن مردم آن نشد. فیلیپ دوم پادشاه اسپانیا نام خودرا هم بر این کشور 300 هزار کیلومتری و اینک 93 میلیونی گذارد که باقی مانده است. اسپانیایی ها در همین روز (27 اپریل) در سال 1565 کلنی خودرا در منطقه «سبو Cebu» (گوشه دیگری از فیلیپین) گسترش دادند و 23 دهه بعد این کشوررا به آمریکا باختند و فیلیپین از 1946 استقلال به دست آورده است. ناوگان با بادبان کشیدن به سمت شمال غربی در ۱۳ فوریه ۱۵۲۱ میلادی از خط استوا گذشت، در ۶ مارس به جزایر ماریانا و در ۱۶ مارس به جزیره هومونهون فیلیپین رسید. ماژلان با یاری مترجم مالایایی خود به آسانی توانست با مردم بومی ارتباط برقرار کند. پس از تبادل هدایا با کالامبو راجهٔ لیمساوا در ۷ آوریل، وی آن‌ها را به جزایر سبو رهنمون کرد. هومابون راجهٔ سبو با آنان رفتاری دوستانه داشت و حتی پذیرفت که به آیین مسیحیت درآید. اما لاپو لاپو راجهٔ ماکتان جزیرهٔ مجاور، این اندازه مطیع نبود و به جای پذیرش مسیحیت و خراج دادن به اسپانیا، جنگ را برگزید. ماژلان با تعداد کمی سرباز به مقابله با بومیان سرکش شتافت و در ۲۷ آوریل در نبرد ماکتان کشته شد. آنتونیو پیگافتا، جهانگرد ثروتمندی که به عنوان وقایع‌نگار ناوگان ماژلان را همراهی می‌کرد، تنها شاهد عینی و قابل اعتماد این واقعه‌است. او می‌نویسد:
با دمیدن صبح ما سوار بر قایق‌ها به راه افتادیم تا به فاصلهٔ دو تیر پرتاب از ساحل رسیدیم. صخره‌های زیر آب اجازه نمی‌داد که پیشتر برویم؛ پس چهل و نه نفر از افراد ما به آب که تا ران‌هایشان می‌رسید پریدند و باقی‌ماندهٔ راه را پیاده پیمودند. یازده نفر هم ماندند تا نگهبان قایق‌ها باشند. در خشکی سه گروه از بومیان جنگجو به‌شمار بیش از یک هزار و پانصد نفر انتظارمان را می‌کشیدند و به محض روبرو شدن، با فریادهای گوشخراش به ما حمله آوردند… تفنگچیان و کمانداران ما از فاصلهٔ نیم ساعتی شروع به شلیک کردند ولی بی‌فایده بود… با شناختن ناخدا گروهی از بومیان چنان بر وی هجوم بردند که کلاه‌خود را از سرش انداختند. یکیشان نیزهٔ خیزرانی را به طرف صورت او انداخت ولی خود با ضربت نیزهٔ ناخدا از پای درآمد. ناخدا خواست که دست به شمشیر برد ولی با زخمی که بر بازویش وارد آمده بود، نتوانست. جنگجویان که چنین دیدند، با هم بر او حمله‌ور شدند. یک بومی با قمه بر پای چپ او زخم زد که سبب شد ناخدا با صورت به زمین افتد. بومیان هم با نیزه و قمه بر سرش ریختند و او را که آیینه و نور ما و راهنمای واقعی ما بود، به قتل رساندند. در حین نبرد او بارها سربرگرداند تا از رسیدن همه افرادش به قایق‌ها اطمینان یابد و ما که شاهد کشته شدنش بودیم، مجروح و خسته به قایق‌هایمان عقب‌نشینی کردیم.