پیمان امنیت مشترک ایران، افغانستان و ترکیه

به باور این مورخان، قرارداد پاریس که به موجب آن دولت تهران حاکمیت خود بر هرات و مناطق غربی افغانستان را واگذار کرد، سارشنامه ای مشروط است و در مواردی دست ایران را در فرستادن نیروی نظامی به هرات باز گذارده و هدف دولت لندن از ترغیب امضای پیمان دوستی اپریل 1926 سه کشور، گرفتن تایید ضمنی دیگری از دولت تهران مبنی بر به رسمیت شناختن استقلال افغانستان (تجزیه ایران) بود. این پیمان در تهران و در خانه محمدعلی فروغی نخست وزیر وقت [که شهرت نزدیک بودن به دولت لندن داشت] توسط نمایندگان سه کشور امضاء شد. فروغی (ذکاء الملک) ماه بعد از نخست وزیری برکنار شد، ولی در کابینه بعدی، این ادیب را وزیر جنگ کردند!. در این فاصله رضاشاه سرگرم برگزاری مراسم تاجگذاری خود بود.
به نظر پاره ای دیگر از مورّخان ـ مورّخانی که درباره پیمان امنیت مشترک ایران، ترکیه و افغانستان تحقیق کرده اند، هدف انگلستان از تشویق سه کشور به امضای این پیمان، ایجاد یک سد در برابر سرایت تفکر سوسیالیسم روسیه شوروی به جنوب بود که سلطه و نفوذ مسکو را به دنبال داشت. همچنین دولت لندن که همواره نظر خاص به افغانستان داشته است می خواست که از دعاوی احتمالی ایران نسبت به آن سرزمین پیشگیری کرده باشد.
ایجاد افغانستان از تجزیه ایران، عمدتا با بازی های انگلستان صورت گرفته بود. «افغانستان» نامی است که دولت لندن بر ایران خاوری گذاشته است.