انقلاب 19 آپریل 1810 کاراکاس

«امپاران» در وضعیتی قرارگرفته بود که راهی جز قبول این خواست مردم نداشت. وی از بالکون مشرف به میدان، موافقت خودرا با خواست کاراکاسیان اعلام داشت و منطقه را ترک کرد که بعدا در اسپانیا به اتهام سهل انگاری محاکمه شد.
19 اپریل سال 2010 در کاراکاس، به مناسبت دویستمین سال آغاز جنبش استقلال ونزوئلا مراسمی با حضور بسیاری از سران وقت کشورهای کارائیب و آمریکای جنوبی و رژه نظامی با شرک یگانهایی از چند کشور دوست ازجمله بلاروس، کوبا، الجزایر، لیبی (وقت)، برزیل، نیکاراگوئه و ... برپا و با پرواز جت های نظامی ونزوئلا، رژه نظامی، رقص و پایکوبی، سخنرانی و ... جشن گرفته شد. روز نوزدهم اپریل در ونزوئلا همچنین معروف به روز وطن (سرزمین پدری) است و یک روز ملّی.
با اینکه جنبش استقلال در 19 اپریل 1810 موفق به کسب استقلال داخلی شد، ونزوئلا تا 24 ژوئن 1821 استقلال کامل نداشت. در اپریل 1810 تفویض اختیارات امپاران ـ فرماندار اسپانیایی کاراکاس تنها به استقلال داخلی (هوم رول home - rule) انجامیده بود. پنجم جولای 1811 فرانسیسکو میراندا که تجربه انقلاب مهاجرنشینان انگلیسی آمریکای شمالی و انقلاب فرانسه را داشت خواستار استقلال کامل شد و در ونزوئلا جمهوری اعلام کرد که دولت اسپانیا راه جنگ را برگزید. زلزله سال بعد (سال 1812) کاراکاس نه تنها جمهوری (اعلام شده) بلکه همان استقالال داخلی را هم متزلزل ساخت که سیمون بولیوار بپاخاست، اسپانیا در نبرد «کارابلو» از او شکست خورد و ونزوئلا در 24 ژوئن 1821 استقلال کامل به دست آورد. بولیوار به جنگ استقلال با اسپانیا ادامه داد و اکوادور و کلمبیا را آزاد کرد و از اتحاد این دو کشور با ونزوئلا، فدراسیون «گران کلمبیا» را به وجود آورد و سپس به اخراج اسپانیا از «پرو» و ... پرداخت. ونزوئلا در سال 1830 از آن فدراسیون جدا شد.
ونزوئلا از 1847 تا 1959 به مدت یک قرن گرفتار کودتای نظامی و حکومت ژنرالها بود. در ونزوئلا دو بار سوسیالیست ها قدرت را به دست گرفتند؛ در نیمه قرن نوزدهم و نیز از سال 1999 به این سوی. نخستین رهبر چپگرای ونزوئلا «دکتر رومولو بتانکورت Dr. Romulo Betancourt» بود که در سال 1947 گرفتار کودتای نظامی شد.
ونزوئلای 916 هزار کیلومتری و 27 میلیونی همانند سایر کشورهای صادرکننده نفت، در قرن 20 وضعیت خاص یافته بود؛ مداخله و بازی های سیاسی کمپانی های بزرگ نفتی و شهرنشین، لوکس گرا و مصرف گرا شدن جمعیت، تضعیف کشاورزی و اتکاء هرچه بیشتر به درآمد (ناپایدار) نفت و واردات و نیز نفوذ نظامیان. راه حل مسئله، به نظر بسیاری از اصحاب نظر همین راهی بوده است که هوگو چاوس در پیش گرفت؛ سوسیالیسم میانه و عملی شدنی (سوسیالیسمِ مروج اخلاقیات و انسانیت). در اجرای فرضیه « هوگو چاوس (چاوز) معروف به سوسیالیسم قرن 21»، ونزوئلا به تدریج تاسیسات خارجیان و مختلط در این کشور را ملی کرده و در فروش فرآورده های نفتی در خارج از کشور (از استخراج تا حمل و پالایش و تا فروش در جایگاههای توزیع بنزین) شریک شده است بگونه ای که هزاران جایگاه فروش فرآورده های نفتی ازجمله بنزین معرف به «سیتگو» در ایالات متحده متعلق به این کمپانی آمریکایی ـ ونزوئلایی است.
چاوس که از آغاز قرن 21 برضد نفوذ دولت واشنگتن در آمریکای لاتین عملا به نوعی دسته بندی دست زد ایران، روسیه و ... را در آمریکای لاتین فعال خواست، سرمایه گذاری ایرانیان را در آن منطقه تشویق و پروانه کار داد و لغو ویزا برای رفتن با گذرنامه ایرانی به ونزوئلا و چند کشور دیگر آمریکای لاتین. این نخستین بار بود که پای فعالیت ایرانیان در این وسعت به آمریکای لاتین باز و سرویس مسافرت هوایی میان ایران و ونزوئلا تامین شده است.
سرزمین ونزوئلا در سال 1498 مورد بازدید کریستف کلمب قرارگرفت و این دریانورد با مشاهده زیبایی های دلتای رود بزرگ «اورینوکوOrinoco» در گزارش خود به پادشاه اسپانیا، ونزوئلا را بهشت روی زمین خوانده بود. نام ونزوئلا از «امریکو وسپوسی» است که چون کلبه های بومیان را دید که روی آب ساخته شده بودند آنجا را ونیز کوچک (Venezia=Venice) نامید (به زبان ایتالیایی و اسپانیایی؛ ونزوئلا). ولی دریانورد دیگر اسپانیایی نوشته است که نام ونزوئلا از اسم یک قبیله بومی این سرزمین گرفته شده است به نام «ونسیوئلا Veneciula». این دریانورد از سایر قبایل بومی به این شرح یادکرده است: آراواک، چیبچا و کاریب (که گویا نام دریای کارائیب از اسم این قبیله ساخته شده است). اسپانیا از سال 1522 ونزوئلا را مستعمره خود کرد و کاراکاس پایتخت آن در سال 1567 ساخته شد.
ونزوئلا دارای نظام درمانی و آموزش و پرورش رایگان و بازنشستگی همگانی است. بیش از 93 درصد جمعیت (و طبق برخی آمار، 97 درصد) آن باسواد هستند و درآمد متوسط و ماهانه هر ونزوئلایی در سال 2014 یک هزار و 240 دلار (آمریکایی) و متوسط عُمر 75 سال گزارش شده بود. برخلاف بیشتر کشورها، شمار زنان ونزوئلا بیش از مردان این کشور است. دو سوم جمعیت؛ دو رگه بومی و بقیه از اعقاب آفریقائیان (بردگان سیاه) و اروپاییان هستند. ایتالیایی ها، اسپانیایی ها و پرتغالی تبارها در میان مهاجران اروپایی در اکثریت اند. طبق گزارش رسمی سال 2009، ونزوئلا هر روز حدود سه میلیون بشکه نفت استخراج می کرد که 760 هزار بشکه آن به مصرف داخلی می رسید. (تولید و صدور نفت ونزوئلا در سالهای بعد افزایش یافته بود). روس ها و کمپانی های چند کشور غیر متعهد طبق قراردادهای تازه به کشف و استخراج نفت در ونزوئلا دست زده اند. با وجود این و تا همین اواخر، ایالات متحده مشتری ردیف اول نفت ونزوئلا بود.
حجم سالانه صادرات ونزوئلا در سال 2010 معادل یکصد میلیارد و واردات آن حدود 41 میلیارد دلار گزارش شده بود. علاوه بر نفت و گاز طبیعی، ونزوئلا دارای معادن طلا، الماس و سنگ آهن است. این کشور دارای سیستم نظام وظیفه اجباری و 550 هزار نیرو زیر پرچم و 11 میلیون در ذخیره دارد به علاوه، یک نیروی میلیشیا. این دولت برای تجهیز این ارتش، اخیرا خرید 9 میلیارد دلار اسلحه به روسیه و ... سفارش داده است. ونزوئلا در یک منطقه استراتژیک در جنوب غربی کارائیب و در همسایگی برزیل، اکوادور و کلمبیا واقع شده است. در سال 2012 گزارش های خبرگزاری ها نشان می داد که ونزوئلا با تورم پول (نقدینگی) رو به رو شده است که ادامه دارد.هوگو چاوز و تنی چند از سران وقت آمریکای لاتین در مراسم دویستمین سالروز نخستین پیروزی جنبش استقلال ونزوئلا که در 19 اپریل 2010 در کاراکاس برگزار شد (عکس بالا)ـ چاوز پنجم مارس 2013 پس از 14 سال حکومت بر ونزوئلا و به اجرا درآوردن فرضیه خود ـ سوسیالیسم قرن 21 ـ در 59 سالگی از بیماری سرطان درگذشت و «نیکلاس مادورو» معاون او در انتخابات 14 اپریل 2013 به ریاست جمهوری ونزوئلا انتخاب و 19 اپریل در مجمع ملی این کشور و با حضور سران چند کشور ازجمله ایران سوگند آغاز کار یاد کرد
نیکلاس مادورو N. Maduro که در انتخابات 14 اپریل 2013 به ریاست جمهوری ونزوئلا برگزیده شده است 19 اپریل این سال و چند ساعت پس از اینکه سران اتحادیه ملل آمریکای جنوبی انتخاب اورا در نشست خود در شهر لیما به رسمیت شناختند در مجمع ملی ونزوئلا (پارلمان این کشور) حضور یافت و سوگند یاد کرد تا نخستین دوره 6 ساله ریاست جمهوری خودرا آغاز کند. هنریکه کاپریلِس رقیب انتخاباتی او به نتیجه رای گیری اعتراض کرده بود و انجمن برگزاری انتخابات موافقت کرده بود که در چند منطقه، آراء دوباره شماری شود. این انجمن قبلا پیروزی مادورو را اعلام کرده بود. در مراسم سوگند مادورو سران وقت چندین کشور ازجمله رئیس جمهور ایران، رئیس جمهوری برزیل، رئیس جمهوری بولیوی، رئیس جمهوری آرژانتین، رئیس جمهوری کوبا، رئیس جمهوری کلمبیا، رئیس جمهوری پرو و ... شرکت داشتند. عکس بالاتر مادورو را در درحال ادای سوگند و عکس پایین اورا با سران وقت برزیل و بولیوی (بانو روسُف و مورالس) در جریان مراسم نشان می دهد. ولادیمیر پوتین نخستین رئیس کشور خارج از قاره آمریکا بود که پیروزی مادورو را تبریک گفته بود