غارت اموال عمومی عراق در قرن 21

پاره کردن عکس مقامات سابق و پایین کشیدن مجسمه های آنان و برداشتن نامشان از روی اماکن عمومی امری عادی و قابل قبول است، ولی چپاول شهر معنای دیگری دارد و حاکی از ضعف آموزش و پرورش یک کشور است که موفق نشده است وجدان بیدار و انسان نسبتا کامل بار آورد.
در این نوشته ها و گفت و شنیدها بارها آمده بود که «تاریخ» پیش از این به ندرت چنین صحنه هایی را منعکس کرده است. آلمان، ژاپن و ... در جنگ به اشغال نظامی در آمدند، اما مردم نه تنها در صدد غارت خود بر نیامدند بلکه به غمخواری از یکدیگر پرداختند. پس از سقوط سایگون در 1975 با همه کینه ای که مردم نسبت به دولت برکنار شده داشتند چنین صحنه هایی مشاهده نشد.
به اظهار جامعه شناسان، غارت اپریل 2003 در بغداد نیاز به بررسی دامنه دار علمی دارد تا علل روانشناسی ـ جامعه شناسی آن روشن شود و ضعف های انسانی برطرف گردد که انسان آگاه امروز نمی تواند بازهم چنین صحنه هایی ناشی از عمل همنوع خود را ببیند و تحمل کند، این قبیل اعمال خلاف تمدن و انسانیت است.
سرقت هرچیز از هرجا! در سرزمینی که پیشگام تمدن در جهان بود


سرقت از پنجره در روز روشن!