اين كشور ـ شهر دريايي (جزيره شكل) در سال 1959 دارای دولت داخلی و از سال 1963 از اعضاي فدراسيون مالزيا شده بود و چون دولت اندونزي ادعاي مالكيت تعدادي از ايالت هاي اين فدراسيون را كرد، سنگاپور در 1965 از فدراسيون مالزيا جدا و اعلام استقلال كامل كرد. در سنگاپور كه قبل از انگليسي ها، پرتغالي ها و هلندي ها سروري داشتند جوامع بزرگ چيني، مالايايي و هندي زندگي مي كنند و يك مركز جهاني اقتصاد است. شمار چيني هاي سنگاپور بيش از جوامع ديگر اين كشور ـ شهر پنج ميليون نفري 710 کیلومتری است. یک سوم جمعیت سنگاپور را خارجیان تشکیل می دهند. سنگاپور که در آن نظم و امنیت دقیقا رعایت می شود پنجمین کشور ثروتمند جهان بشمارآورده شده و تنها کشور انگلیسی زبان آسیا است. در دوران جنگ جهاني دوم، امپراتوري ژاپن تحت شعار اخراج اروپاييان از آسيا، درپی یک نبرد سخت و اسارت نظامیان انگلیسی سنگاپور را از دست دولت لندن خارج كرده بود و از 15 فوریه 1942 تا سپتامبر 1945 در اشغال نظامی امپراتوری ژاپن بود.
سنگاپور (سینگاپور – سینگاپورا) نامی است که در قرن چهاردهم «سانگ نیلا یوتاما» شاهزاده سوماترائی بر آن نهاده است. وی هنگام شکار در این منطقه چون جانوری شبیه شیر (احتمالا ببر) را مشاهده کرده بود آنجا را سینگا (شیر) و پورا (شهر) نامید. این منطقه تا ورود پرتغالی ها بخشی از امپراتوری سوترایی بود. مهاجرت هندیان و چینیان به سنگاپور با استعمار آن توسط انگلیسی ها آغازشد.
«توماس رافلز» انگليسي در 1819 به نام كمپاني هند شرقي انگلستان امتياز فعاليت در سنگاپوررا که یک ایستگاه دریایی مناسب و محلی برای مبادله کالا بود از «سلطان حسين شاه» پادشاه منطقه مالاکا (مالاکان به پایتختی جوهور ـ سوماترا) گرفت كه با همين دستخط، انگلستان مالك آن شد.
