جزئيات اين مذاکرات و چند سال پس از پايان جنگ جهاني دوم و نخستین بخش آن 24 مارس 1949 افشاء شد.
براساس اسنادي كه انتشار يافته است، سران دو دولت در نشست «Brenner» تصميم گرفته بودند كه دست انگلستان را از اروپاي قاره اي، حوزه مديترانه و خاور ميانه كوتاه كنند. براي رسيدن به اين هدف، قرار شده بود كه با شوروي و ایران متحد شوند، زيرا مسکو نه تنها مي توانست سوخت و مواد مورد نياز را به آنها برساند، کمک نظامی و اطلاعاتی کند بلكه اجازه دهد ارتش آلمان از طریق قفقاز وارد منطقه شود و با تسهیلاتی که دولت ایران فراهم خواهد ساخت ازجمله در اختیار گذاردن یگان نظامی سرزمین های عربی و بعدا مناطق غربی هندوستان (پاکستان امروز) را از دست دولت لندن خارج سازد. همچنین موافقت شده بود که آلمان به کمک ایتالیا نیرو به لیبی (شمال آفریقا) بفرستد و این نیروی مشترک از طریق مصر خودرا به قلب خاورمیانه برساند و به نیروهای اعزامی از راه قفقاز ملحق شود و انگلستان از منطقه براند که از سال 1917 (نیمه جنگ جهانی اول) وارد آنجا شده بود.
طبق این اسناد، درجریان مذاكرات«بره نِر» هيتلر از موسوليني كه به تاسيس نيروي دريايي براي ايران كمك فراوان كرده بود پرسيده بود كه آيا ناوگان تازه تاسيس ايران مي تواند در برابر «سی پاور» منطقه ای انگلستان ايستادگي كند؟. موسوليني پاسخ داده بود كه اگر آموزش افسران آن ادامه يابد و غافلگير نشود خواهد توانست آزادي عمل در خليج فارس را از انگليسي ها بگيرد، ایرانیان عاشق وطن خود و شیفته ارتش هستند. موسوليني توضيح داده بود كه چگونه بدون اين كه انگليسي ها متوجه شوند افسران ارتش ايران را كه براي آموزش زميني به ايتاليا آمده بودند فنون دريايي آموخته است.
هيتلر مسئوليت تماس با استالين را بر عهده گرفت تا مطامع اورا تعديل دهد و سعي كند كه استالين مخصوصا در خاور ميانه سهم زيادي مطالبه نكند.
در اين مذاكرات قرار شد كه ايتاليا ابتكار بيرون راندن انگلستان را از منطقه مديترانه (مالت، مصر قبرس و...) برعهده بگيرد و آلمان در غرب اروپا به محاصره دريايي و بمباران لاينقطع انگلستان دست بزند.
طبق اسناد ديگر، مذاكره با استالين براي اتحاد انجام شد ولي چون استالين نسبت به بخشي از ايران نظر دیگری ابرازداشت، هيتلر نسبت به او بدگمان شد و نه تنها مذاكرات را قطع كرد بلكه نقشه حمله به شوروي و تصرف منابع نفت قفقاز كشيد و به اجرا در آورد، ولی در عمل شكست خورد و همه برنامه های او برباد رفت. مورخان نوشته اند كه اگر تصميمات «Brenner» عينا اجرا شده بود از جمله سازش با استالین که قبلا با آلمان قرارداد عدم تجاوز منعقد کرده بود و مشترکا لهستان را تصرف کرده بودند مسير تاريخ در جهتي ديگر قرار مي گرفت.
مورّخان در ابراز این واقعیت متفق القول هستند که در طول تاریخ، هیچگاه در علائق دو ملت همنژاد ایران و آلمان نسبت به هم خلل وارد نشده است و ایران در جریان دو جنگ جهانی قرن بیستم بهای گزاف این دوستی را پرداخته و از سوی دشمنان آلمان اشغال نظامی شده است. ایرانیان ژرمن هارا به نام یک طایفه ژرمن که آلمان نام دارد و در شمال سویس مستقر بود آلمان می خوانند. ژرمن ها در طول برتری روم بر اروپا و مدیترانه هیچگاه حاضر نشدند که مرسنر رومی ها برای جنگ با ایرانیان شوند.
