کناره گیری فیدل کاسترو از ریاست دولت

تکرار می کنم که از این پس، نَه آرزوی این شغل را دارم و نَه بار دیگر آن را خواهم پذیرفت.".
هفته ها پس از فرار «باتیستا» دیکتاتور کوبا از این کشور و افتادن زمام امور به دست انقلابیون مسلح، دکتر فیدل کاسترو 16 فوریه 1959 [و در آن روز 32 ساله] نخست وزیر کوبا (رئیس شورای وزیران این کشور) شده بود.
کاسترو در اعلامیه بیستم فوریه 2008 وعده داد که جهانیان را از نظرات خود پیرامون مسائل روز، تصمیمات و تحولات [جهان] که حاصل تجربه طولانی و مطالعات و برگرفته از اندیشه های او هستند محروم نخواهد کرد، به مقاله نگاری خواهد پرداخت که باید خدمتِ بدون چشمداشتِ یک «بازنشسته» به جامعه بشری باشد. این نظرات در وبسایت من و نیز در روزنامه «گرانما» درج خواهد شد تا به اطلاع علاقه مندان برسد.
از این زمان [بیستم فوریه 2008] این نظرات پس از انتشار در «گرانما» چاپ هاوانا و وبسایت اختصاصی فیدل کاسترو به اطلاع مقامات ارشد کشورها می رسید و نیز در رسانه های جهان منعکس و تفسیر می شد.
کاسترو در 31 جولای 2006 و پس از انتقال به بیمارستان، وظایف خود را به برادرش رائول که پنج سال کوچکتر از او و همرزمش از دوران جوانی بود واگذار کرده بود.
درباره تصمیم فوریه 2008 کاسترو [به بازنشستگی در 81 سالگی]، اظهارنظرها به یک شکل بود: در یک نظام ایدئولوژیک، یک مقام قدیمی و از بانیان نظام پس از کنار رفتن هم دارای نفوذ و حتی حق «وتو» است. کاسترو که تا آن زمان پنج دهه، خود و کشورش در تحریم آمریکا قرارداشت از راه خود بازنگشت، کوتاه نیامد و باقی ماند و از این لحاظ هم مورد احترام و تکریم جهانیان بود.
اقامتگاه فیدل کاسترو در هاوانا از زمان بازنشستگی اش محل رفت و آمد سران کشورهای آمریکای لاتین و کشورهای دیگر که ریشه سوسیالیستی داشته اند از جمله چین و روسیه شده بود. نفوذ فیدل کاسترو در آمریکا لاتین همین قدر بس که وی چند ساعت پیش از رفراندم 15 فوریه 2009 ونزوئلا گفت: اگر این رفراندم شکست بخورد همه ما شکست خواهیم خورد و با انتشار این کلام، آن شمار از ونزوئلایی ها که هنوز مردّد بودند به محل صندوق های رای گیری شتافتند و رفراندم پیروز شد.
فیدل کاسترو در یکی از مقاله هایش که سال 2008 در «گرانما» انتشار یافته بود ضمن بررسی رقابت های انتخاباتی وقت در آمریکا نوشته بود که «مَککِین» نامزد حزب جمهوریخواه آمریکا گروگان مافیای این کشور است و در نتیجه فاقد اراده. کاسترو نوشته بود: مک کین [که چند دوره سناتور بود و اخیرا درگذشت] نانِ اسیر شدن خود در حمله هوایی به ویتنام را می خورد (که خلبان بمب افکن بود و هواپیمایش سرنگون شد). این، پیش شرط سناتور شدن و چنین مقام انتخابی نیست. تبلیغ نباید چشم مردم را به روی اصول [ازجمله شرایط عضو دستگاه مُقننه و مُجریه بودن] ببندد. به هر حال، دست کم وی نباید اخلاقیات را فراموش کند و در نطق هایش دروغ بگوید و برای احراز مقام و ماندن در آن به هرکاری دست بزند.
فیدل کاسترو در نوامبر 2016 در نود سالگی درگذشت.