فراز و فرودهای نطق سالانه رئیس جمهوری آمریکا

نخستین بار چنین نطقی که باید از سوی هر رئیس جمهوری (رئیس دولت فدرال آمریکا) در برابر نمایندگان مقننه، قضات دیوان عالی، مقامات نظامی و کشوری، نمایندگان سایر کشورها و برخی از مَدعوین معمولی ایراد شود در هشتم ژانویه 1790 توسط جورج واشنگتن ایراد شده بود. در ژانویه 1801، توماس جفرسون برای چگونگی تشریفات آن یک برنامه نوشت که از آن پس به همانگونه اجرا می شود. قبلا سران آمریکا شخصا نطق را که گزارش رسمی به ملت است می نوشتند که در دهه های اخیر، این کار برعهده نطق نگاران که عمدتا روزنامه نگار هستند محول شده و رئیس جمهوری پیش از ایراد، آن را چندبار تمرین می کند. این نطق در اجرای بند 3 اصل دوم قانون اساسی آمریکا ایراد می شود که رئیس جمهوری را مکلف کرده است نمایندگان را از اوضاع، سیاست ها و برنامه ها آگاه سازد. رسم براین است که از حزب دیگر (حزبی که رئیس جمهوری وابسته به آن نیست) به اظهارات رئیس جمهوری ـ پس از ایراد نطق، پاسخ داده شود که این پاسخ معمولا نوعی انتقاد است. دیده شده است که برخی از سران ایالات متحده در همین نطق، دکترین تازه ای را اعلام کرده اند که سیاست های آن کشور بعدا برآن استوار شده است.
جورج دبلیو بوش از زمان روی کار آمدن در ژانویه 2001، در نطق های سالانه خود دولت جمهوری اسلامی ایران را مورد انتقاد قرارداده و در نطق ژانویه 2002 ایران را یکی از سه ضلع مثلث شرارت خطاب کرده بود. در نطق 28 ژانویه 2008 که آخرین سخنرانی او از این دست بود، وی باز دولت جمهوری اسلامی ایران را مورد حمله قرارداد. بوش در این نطق گفته بود: "آمریکا با آنهایی که (اشاره به دولت ایران) نیروهای نظامی مارا تهدید کنند برخورد خواهد کرد، و ما در کنار متحدان خود خواهیم ایستاد و از منافع حیاتی خود در خلیج فارس دفاع خواهیم کرد."، که جمله آخر او تکرار دکترین کارتر در 28 سال پیش از آن (استقرار نظامی در خلیج فارس و حضور در منطقه) تلقی شده بود.