احمد دیلمی (معزالدوله) خلیفه عباسی را برکنار کرد

معزالدوله بغداد را تصرف و بر بین النهرین مستولی شده و آن را به همانگونه که تا نبرد قادسیه بود، ضمیمه امپراتوری ایرانیان کرده بود. در این امپراتوری، حکومت در دست شیعیان بود و از همین زمان، در بغداد نیز عزاداری ماه محرم رسمیت یافته بود. بویه پدر احمد که زرتشتی بود مسلمان شده بود و چون گیلان، تبرستان (مازندران) و گرگان در دست علویان بود، وی نیز شیعه مذهب شد.
احمد و دو برادرش که در دیلم (ناحیه ای از گیلان واقع در جنوب سیاهکَل، جنوب لنگرود، جنوب غربی رودسر و غرب املش) به دنیا آمده بودند در جوانی به نیروهای ماکان کاکی دیلمی پیوسته و کمر به احیاء امپراتوری ایران بسته بودند. «تاریخ» از منطقه دیلم (دیلمان) به عنوان کانون بزرگ بپاخیزی استقلال طلبان ایران نام می بَرَد. این سه برادر سپس به نیروهای مرداویز زیاری قهرمان ملّی ایرانیان که از همان دیار برخاسته بود پیوستند و پس از مرگ او، خود دنباله کارهای وی و تجدید عظمت و استقلال میهن را گرفتند. [مرداویز به معنای دلاور و مبارز است ـ مردی که از درافتادن با جنگجویان واهمه ندارد.].
احمد پس از ضمیمه ساختن فارس (شیراز) و خوزستان به قلمرو خود به بین النهرین لشکر کشید و بغداد را تصرف کرد و شیعیان را قدرت و مقام داد.
احمد (معزالدوله) در 967 میلادی و در 52 سالگی درگذشت، ولی حکومت جانشینان او (دیلمیان ـ گیلانی ها) ادامه یافت.