عقب نشینی دولت روسیه از ادعاهای ارضی خود در زمان نادرشاه

طبق این قرارداد که با ظهور نادر و از ترس او لغو شد، دولتین روسیه و عثمانی با سوء استفاده از ضعف ایران به سبب جنگ داخلی (تصرف اصفهان به دست قندهاری های ایرانی) توافق کرده بودند که سراسر غرب ایران ــ از گرجستان تا خوزستان ــ به عثمانی و نواحی ساحلی شمال ایران ــ از حاجی طرخان (Astrakhan) تا استراباد ــ به روسیه تعلّق داشته باشد. پتر یکم تزار روسیه چند روز پس از امضای این قرارداد درگذشت.
در سال 1724 دولت عثمانی هنگامی که شنید که پتر یکم امپراتور روسیه با 45 هزار نظامی و صدها توپ در حاجی طرخان مستقر شده و قصد راندن به جنوب و رساندن دست روسیه [به گفته خودش به آبهای گرم اقیانوس هند] را دارد که هدف نهایی اوست پیشنهاد انعقاد آن قرارداد را داده بود که میان دو دولت برسر ایران که اوضاع مبهمی داشت درگیری روی ندهد و به علاوه، روس ها طمع به غرب ایران نکنند. پتر یکم با این پیشنهاد موافقت کرده بود.
جانشینان پتر پس از اطلاع از ظهور نادر و قلع و قمع قندهاری ها و عقب راندن عثمانی و برکنار کردن طهماسب دوم ـ شاه صفوی، حساب کار خود را کردند و ضمن لغو یکجانبه قراردادی که باعثمانی امضاء کرده بودند از همه دعاوی که داشتند دست برداشتند و دستور بازگشت نیروها را صادر کردند.
باوجود لغو این قرارداد و بازگرداندن عمده نیروها، روسیه در بیرون بردن باقیمانده واحدهای نظامی خود از بادکوبه (باکو) تعلّل می ورزید که نادر دو سال بعد عازم داغستان شد و روس ها با شنیدن این خبر به واحدهای باقیمانده در دژ بادکوبه دستور تخلیه و بازگشت فوری دادند و شتاب در این کار به قدری زیاد بود که نظامیان روس تعدادی از توپ های خود را برجای گذارده بودند.
اسناد آرشیو «سن پترز بورگ» نشان می دهد که به تزار وقت روسیه (جانشین پتر یکم) گزارش کرده بودند که اگر نادر از منطقه دَربَند قفقاز (داغِستان) عبور کند به تصرف روسیه قانع نخواهد شد و تا اروپای مرکزی پیش خواهد راند.