راننده مسن بود و آهسته می راند. هوا خوب بود و همه چيز آرام و دلچسب بود... مزدای سفيدی كه خانم جوانی راننده آن بود از كنار تاكسی ما گذشت. مرد جوان سرش را از پنجره دور كرد و با دقت بيشتری به مزدا كه دور می شد نگاه كرد و داد زد: «آقا لطفا اون ماشينو تعقيب كنيد»
راننده گفت: «چی؟» مرد گفت: «هرچی بخوای بهت می دم برو دنبال اون ماشين» راننده خنديد و گفت: «اين حرف ها مال فيلماس... تعقيب چيه؟»
مرد گفت: «می شه يه كم تندتر بريد؟» راننده گفت: «نه» مرد گفت: «راننده اون ماشين عشق تموم زندگی من بود... رفتم خارج گمش كردم.» راننده گفت: «ای داد و بيداد» مرد گفت: «ای داد و بيداد يعنی چی؟... يه ذره گاز بدين» راننده گفت: «رفت... تموم شد.» مرد جوان گفت: «نمی ذارم... نمی ذارم تموم بشه» و از تاكسی پياده شد و شروع به دويدن كرد. راننده داد زد: «كيفت... كيفتو جا گذاشتی» ولی مرد جوان نشنيد و دور شد.
راننده گفت: «مرده شور اين زندگی رو ببرن، چيزی رو كه گم كردی ديگه گم كردی... نمی تونی پيداش كنی» دو، سه دقيقه بعد مرد جوان را ديديم كه از كنار خيابان به طرف ما می آمد. راننده بوق زد. مرد جوان به طرف تاكسی آمد. راننده پرسيد: «رسيدی بهش؟» مرد گفت «بله... معلومه» مرد كرايه اش را داد كيفش را گرفت و رفت.
راننده گفت: «انگار گاهی وقت ها هم می شه چيزی را كه گم كردی پيدا كنی... خداييش اين هم تند دويد.»
مردی كه عقب تاكسی كنار من نشسته بود گفت «نه بابا دروغ ميگفت نرسيده بهش»