فیلمنامه
حتی اگر داستان فیلم تیره تر از واقعیات جاری در جوامع باشد، این وظیفه فیلمنامه نویس و کارگردان است که داستان را به نحوی طراحی کنند که به مخاطب حس پس زدگی از داستان دست ندهد. پرداختن به موضوع مهاجرت آن هم مهاجرت به سرزمینی که حداقل از نگاه عامه نه در ایران که در سراسر جهان بهترین مقصد مهاجرت قلمداد می شود می بایست قدری هوشمندانه تر می بود. مطابق اعلام دادستان کل کشور در فروردین سال 1403، حدود ده میلیون ایرانی در خارج از ایران زندگی می کنند. گویا سهم ایالات متحده از این تعداد مهاجر چیزی فراتر از دو میلیون ایرانی است. فیلم ستاره بازی با فیلمنامه ای بسیار بسیار تیره و نچسب به شکست یک خانواده مهاجر ایرانی در ایالات متحده می پردازد. این پرداخت به صراحت تمایل دارد شکست این مهاجرت را به گردن سرزمینی بندازد که میزبان این خانواده شده و حتی دیالوگ های صریحی هم برای این موضوع به کار می گیرد. مثلاً در سکانسی، یک ایرانی ساکن ایلات متحده، خطاب به نقش اول مرد، عنوان می کند که آمریکایی ها دزد ناموس هستند. با این اوصاف مخاطب با فیلمی که قرار است با این درجه از عجله زیربنای یک رویداد را شکل دهد چه باید کند؟
