تاریخچه جالب روز جهانی کارگر
مدت زمان مطالعه: 4 دقیقه و 49 ثانیهزی سان: در بسیاری از کشورها، اولین روز ماه مه، عمدتا مصادف با ۱۱ اردیبهشت در ایران، به عنوان جشن باستانی بهار شناخته می شود، اما شهرت آن بیشتر به خاطر روز جهانی کارگر است، روزی که هدفش بزرگداشت مبارزات و دستاورد های کارگران در سراسر دنیا است.
هر سال، تظاهراتی با تقاضای بهتر شدن شرایط کار و افزایش قدرت اتحادیه های کارگری در سراسر دنیا برگزار می شود. در ابتدا، سازمان های گوناگون سوسیالیستی و کمونیستی و گروه های کارگری این روز را جشن می گرفتند. با وجود این که اول ماه مه سالروز یک اعتراض کارگری در ایالات متحده است، اما روز کارگر در آن کشور در اولین دوشنبه ماه سپتامبر برگزار می شود.
روز کارگر از کجا شروع شد؟
در ۱۸۸۶، اتحادیه های کارگری در آمریکا اعتصابات فراگیری را با هدف محدود کردن روز کاری به هشت ساعت راه انداختند. این ایده نخستین بار توسط رابرت اوون، اصلاحگر اجتماعی بریتانیایی، مطرح شد. او برای قاعده مند کردن روز کاری هشت ساعته شعار هشت ساعت کار، هشت ساعت تفریح، هشت ساعت استراحت را مطرح کرد. شیکاگو در اولین روز ماه مه شاهد بزرگترین اعتصاب بود و حدود ۴۰ هزار کارگر در این شهر تجمع کردند. در آن زمان، کار سخت در کارخانه ها بدون داشتن ساعت کاری مشخص و روز های تعطیل امری عادی بود. شیکاگو، در اواخر قرن نوزدهم، قلب صنعتی آمریکا و مرکز سازماندهی های کارگری بود. در روز های بعد از آن، ده ها هزار کارگر ناراضی و آنارشیست ها هم به این اعتصاب پیوستند، اعتصابی که در نظر صاحبان کسب وکار ها و محافل سیاسی اتفاقی منفی محسوب می شد. آنارشیست ها در آن مقطع افرادی بودند که با ساختار های اجتماعی منطبق بر حکومت و اعمال قانون مخالفت می کردند. با افزایش تنش و ایجاد درگیری میان پلیس و معترضان، حداقل یک نفر کشته شد، و چندین نفر مجروح شدند. رهبران کارگری و اعتصاب کنندگان که از خشونت پلیس خشمگین شده بودند، اعتراضات جدیدی را برای روز بعد، ۴ مه، در میدان معروف های مارکت شهر شیکاگو سازماندهی کردند.
شخصی که همچنان ناشناخته باقی مانده است بمبی به طرف پلیس پرتاب کرد، و در نتیجه انفجار و وحشت ناشی از آن، هفت مامور پلیس جان باختند و ۶۷ مامور نیز مجروح شدند. حداقل ۴ اعتصاب کننده نیز کشته شدند و بیش از ۳۰ نفر نیز مجروح شدند. در پی اتفاقی که به کشتار های مارکت یا ماجرای های مارکت معروف شد، هشت تن از آنارشیست ها با اتهام قتل محاکمه شدند و بعضی از آنها حکم اعدام گرفتند، هر چند که گناه آنها هرگز به درستی ثابت نشد. در ۱۸۸۹، در کنگره اول انترناسیونال دوم، کنفرانسی که با شرکت احزاب سوسیالیست و کارگر و نمایندگان اتحادیه های کارگری از ۲۰ کشور برگزار شد، تصمیم گرفته شد که اتفاقات اول ماه مه را گرامی بدارند. درگیری های شیکاگو در سال های پس از آن الهام بخش بسیاری از احزاب چپگرا شد.در جنوب اروپا، اسلوونیایی ها و کروات ها نخستین کسانی بودند که این روز را در امپراتوری اتریش-مجارستان گرامی داشتند. چندی بعد، شرایط سخت کاری، حقوق کم و زمان کار طولانی کارگران صرب را به سازماندهی یک اعتراض در اول مه ۱۸۹۳ واداشت. پس از جنگ جهانی اول، کارگران سراسر دنیا به خاطر توسعه سریع صنعتی و تحت تاثیر انقلاب کمونیستی در روسیه برای رسیدن به حقوق ابتدایی دست به اعتراض زدند. در آلمان، روز کارگر در سال ۱۹۳۳ و پس از به قدرت رسیدن حزب نازی تعطیل عمومی اعلام شد. جالب این که این حزب یک روز بعد از این تصمیم تمامی اتحادیه های کارگری را منحل کرد و در عمل جنبش کارگری آلمان را نابود کرد البته اتحادیه ها پس از جنگ جهانی دوم بازسازی شدند. پس از پیروزی متفقین در جنگ جهانی دوم، نقشه دنیا عوض شد، و دسته بندی های سیاسی و اقتصادی پررنگتر شدند. روز کارگر به مدت چند دهه در کشور های سوسیالیستی مانند کوبا، اتحاد جماهیر شوروی سابق، و چین به عنوان یکی از مهمترین تعطیلی ها جشن گرفته می شد. معمولا روزی بود برای رژه های عظیم، مانند چیزی که در میدان سرخ مسکو برگزار می شد، و مقامات بلندمرتبه حزبی و کشوری در آن شرکت می کردند. این رژه در عین حال نمایش قدرت نظامی شوروی نیز بود. رهبران کمونیست عقیده داشتند که این جشن و تعطیلی تازه تاسیس الهام بخش طبقه کارگر در اروپا و آمریکا برای مبارزه متحد با سرمایه داری خواهد شد. در جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی نیز داستان مشابهی جریان داشت، جایی که اول مه در سال ۱۹۴۵ تعطیل ملی اعلام شد، با راهپیمایی و رژه نظامی جشن گرفته می شد، و مقدار زیادی پروپاگاندای حکومتی نیز به همراه داشت. در دیگر نقاط دنیا نیز کارگران و اتحادیه ها در روز اول مه برای بهتر شدن شرایط کاری راهپیمایی می کردند.حقوق کارگران در مواجهه با افزایش پیش بینی شده بیکاری و تعداد شاغلان فقیر مهم باقی می ماند. سازمان جهانی کار در پیش بینی خود از سال ۲۰۲۴ گفت با وجود کاهش نرخ بی کاری و افزایش تعداد شاغلان در بیشتر کشور های عضو گروه ۲۰ در سال گذشته، افزایش درآمد ها کمتر از نرخ تورم بود و ما شاهد کاهش درآمد های واقعی بودیم. این سازمان می گوید که در سال گذشته تعداد کارگرانی که در فقر مطلق زندگی می کنند درآمد کمتر از روزی ۲.۱۵ دلار برای هر فرد بر اساس معیار برابری قدرت خرید حدود یک میلیون نفر در دنیا بیشتر شد. همچنین، تعداد کارگرانی که در فقر نسبی زندگی می کنند درآمد کمتر از روزی ۳.۶۵ دلار برای هر فرد بر اساس معیار برابری قدرت خرید نیز رشدی حدود ۸.۴ میلیون نفری داشت.
