بهترین فیلم و سریال های ایرانی از نظر فیلمنامه

برای بسیاری از ما، تاکنون پیش نیامده بود که فیلمی ایرانی را تماشا کنم که موضوعی محوری در جامعه ایرانی را به یک واقعیت همجنس اما در ابعاد جهانی پیوند دهد. ما همه هیتلرهای کوچکی در خود داریم که بسته به موقعیتمان در جامعه می توانند از درونمان، رایش هایی را پایه ریزی کنند. هیولاهایی که اطرفیانمان را در جای خود میخکوب کنند. این ادعا را با نگاهی به صفحات حوادث روزنامه ها صحت سنجی کنید.

به جز توضیحات، تبلیغ و معرفی این فیلم در سطح وب و رسانه های اجتماعی، نمی توان ایراد چندانی (البته در حد سرمایه گذاری فیلم) از این فیلم خوش ساخت مینیمال گرفت. فیلمنامه جمع و جور، پخته و بسیار واقعی و لمس پذیر، کنترل کارگردان بر فضاها را عمیق تر کرده و در نهایت فیلمی ارائه کرده دیدنی و البته پسندیدنی.

به جرأت هیچ محصولی در سال های اخیر، از نظر فیلمنامه اجتماعی، به پای «برادران لیلا» نمی رسد. این فیلم، فیلمنامه ای منسجم، خوش فرم، با بن مایه ای یک دست و هدفمند دارد و توانسته به خوبی هرآنچه را که قرار است ارائه دهد، در بر بگیرد. این فیلم ماکت های کوچکی دارد که قرار است سازه های بزرگی را هدف قرار دهند و فیلمنامه نویس و کارگردان چقدر زیبا از پس این داستان سرایی ماکت-بیس برآمده اند.

ایرادات زیادی بر فیلمنامه «گناه فرشته» وارد است. از قدرت و کاریزمای غیرواقعی برخی کارکترها تا عجله کارگردان در روایت داستان اما چیزی که این سریال را از سایر ساخته های این سال ها جدا می کند، عمقی است که داستان سریال با خود به همراه دارد. به جرأت می توان گفت گناه فرشته پس از «پوست شیر» جایگاهی ممتاز در میان لیست سریال های برتر اجتماعی ایران دارد.

اگرچه داستان «نمور» یک داستان کاملاً کلیشه ای است اما ساخت کلیشه ای که مخاطب را دلزده نکند هم هنر است. این فیلم بی ادعا با بازیگران غیرسوپراستار، چیزی از یک فیلم خوش ساخت اجتماعی درجه یک کم ندارد.

به نظر می رسد بن مایه فیلمنامه «ایده اصلی» به نوعی اقتباس از فیلم های رازآلود آنور آبی باشد اما هرچه هست به خوبی بومی است. به خوبی قابل درک است و به خوبی قابل دیدن. داستان فیلم موضوعی چندلایه و تودرتو را در بر می گیرد که کار کارگردان در اجرا را راحت می کند اما به هرحال انتظارات از کارگردانی هرگز برآورده نمی شود. آنچه مهم است این فیلم یک رخداد منحصربفرد در سینمای ایران به خصوص در حوزه فیلمنامه نویسی است. ایده اصلی نباید در سینمای ایران متوقف شود و امیدواریم آثاری از این دست تکرار شود.

ساختن فیلم های چندلایه و پیچیده به نحوی که رویکرد حرفه ای کارگردانی و جنس فیلمنامه را با عیاری مناسب ارائه دهد هرگز کار ساده ای نبوده. این فیلم بی ادعا، یکی از برترین آثار ایرانی از نظر فیلمنامه و «درک درست کارگردان از فیلمنامه» محسوب می شود. جایی که مخاطب حیران لحظه به لحظه با تمام حواسش رویدادها را کنار هم می چیند تا ببیند چه اتفاقی افتاده.