روی که میناوند، پژمان جمشیدی و نیما نکیسا آهنگ سه نفره خواندند

ورزشکار خوش صدا و خوش صحبت؟ راستش خیلی با هم تناسبی ندارند. هنرهایی ظریف مثل خوانندگی و گویندگی کجا و ورزش های فیزیکی و پر از تحرک و تلاش کجا؟ البته شاید بین ورزشکارهای گمنام تر که خیلی چهره نشده اند، باشند کسانی که ته صدایی داشته باشند، حالا یا برای خوانندگی یا صدایی خوش و جذاب برای حرف زدن. اما در میان حرفه ای های ورزش، به جز چند مورد استثنا که هیچ وقت هم این موضوع برای شان جدی نشد، کسی وارد این حیطه نشد.   البته کم نبودند ورزشکارانی که فکر می کردند صدای شان بد نیست. خیلی های شان وسوسه هم شدند که علاوه بر ورزش، گریزی هم بزنند به خوانندگی. مثلا سال ها پیش رضا عنایتی با همکاری با زوجش در زمین یعنی سیاوش اکبرپور و همسر این بازیکن آلبومی منتشر کرد اما همین که دیگر پی این کار را نگرفت نشان می دهد که خودش هم متوجه شد چه اشتباه محاسباتی بزرگی کرده است!   پژمان جمشیدی هم بعد از این که فوتبال را کنار گذاشت، همزمان با ورود به عرصه بازیگری، خوانندگی را هم امتحان کرد. نتیجه؟ آبرومندانه بود اما او هم ترجیح داد که بازیگری را ادامه بدهد. نیما نکیسا هم که این روزها یک مدیر ورزشی طراز در ورزش کشور است، سال ها پیش رو به خوانندگی آورد اما او هم در ادامه بی خیال شد. شاید یادتان باشد که او، مرحوم میناوند و پژمان جمشیدی به مناسبت صعود تیم ملی به جام جهانی 2006، یک آهنگ سه نفره هم اجرا کردند که مورد توجه قرار گرفت. این چند نفر جدی تر از بقیه وارد این عرصه شدند ولی ادامه ندادند و چه تصمیم درستی هم گرفتند! البته ماجرای میناوند کمی متفاوت بود. میناوند در جوانی قاری قرآن بود و بعدها به صورت تفریحی و دلی خوانندگی می کرد و ویدئوهایش در صفحات اجتماعی اش منتشر می کرد و کاملا مشخص بود که صدای خوبی برای خواندن دارد. واقعا صدایش از خیلی از این خواننده نماهای امروز که فقط با کمک دستگاه و نرم افزارها می توانند آهنگ های‎شان را منتشر کنند بهتر بود اما دریغ و افسوس که مرگ امانش نداد.   ویدئوهایی قدیمی هم از خواندن چند بازیکن در اردوهای ورزشی وجود دارد. مثل علیرضا منصوریان که قاری قرآن هم بود و ته صدایی برای خواندن داشت و در ویدئویی که مدت هاست در فضای مجازی منتشر شده، مشغول خواندن بخشی از یکی از ترانه های شماعی زاده است و بقیه بازیکنان هم دارند کیف می کنند و دست می زنند! اما صدای او برای خوانندگی کافی نبود و فقط برای خوشگذرانی در یک جمع چند نفره مناسب بود.   صدای مرحوم علی انصاریان را هم اگرچه نمی شد صدای خوب و مناسب خوانندگی و اجرا دانست اما صدای خاصی بود که جذبه داشت و شنوندگانش را تحت تاثیر قرار می داد.   شاید تنها ورزشکار حرفه ای که خوانندگی را هم به شکل کاملا حرفه ای دنبال کرد و در هر دو به موفقیت رسید فرامزر آصف باشد. او عضو تیم ملی دوومیدانی ایران بود و در بازی های آسیایی 1974 تهران، مدال برنز را در رشته پرش سه گام به دست آورد و رکوردش تا سال ها در ایران دست نخورده باقی ماند. او بعد از ورزش رو به موسیقی آورد و الان سال هاست که در لس آنجلس فعالیت می کند و صاحب سبک هم هست و چندین آلبوم موفق هم منتشر کرده است.   خوش صدایی البته فقط در حیطه خوانندگی تعریف نمی شود و اجرا و گویندگی و دکلمه هم در همین دایره قرار می گیرند. اما متاسفانه این جا هم حضور ورزشکاران خیلی پررنگ نیست. می شود تعداد اندکی را نام برد که وقتی حرف می زدند، مخاطب را جذب می کردند. مثل مرحوم ناصر حجازی، مرحوم انصاریان و ... اما حجازی کلا خیلی اهل مصاحبه و خودنمایی نبود و عمر انصاریان هم کفاف نداد تا بیشتر و بیشتر در این عرصه فعالیت کند و حسرت آنها تا همیشه با ما خواهد بود. مثل صدای خوشی که از میناوند شنیده بودیم و نشد که بیشتر بشنویم.     https://www.7sobh.com/fa/tiny/news-557144 کپی لینک کوتاه کپی شد

• صفحه اصلی
• اسلایدر

فریحی و دلی خوانندگی می کرد و ویدئوهایش در صفحات اجتماعی اش منتشر می کرد و کاملا مشخص بود که صدای خوبی برای خواندن دارد. واقعا صدایش از خیلی از این خواننده نماهای امروز که فقط با کمک دستگاه و نرم افزارها می توانند آهنگ های‎شان را منتشر کنند بهتر بود اما دریغ و افسوس که مرگ امانش نداد.   ویدئوهایی قدیمی هم از خواندن چند بازیکن در اردوهای ورزشی وجود دارد. مثل علیرضا منصوریان که قاری قرآن هم بود و ته صدایی برای خواندن داشت و در ویدئویی که مدت هاست در فضای مجازی منتشر شده، مشغول خواندن بخشی از یکی از ترانه های شماعی زاده است و بقیه بازیکنان هم دارند کیف می کنند و دست می زنند! اما صدای او برای خوانندگی کافی نبود و فقط برای خوشگذرانی در یک جمع چند نفره مناسب بود.   صدای مرحوم علی انصاریان را هم اگرچه نمی شد صدای خوب و مناسب خوانندگی و اجرا دانست اما صدای خاصی بود که جذبه داشت و شنوندگانش را تحت تاثیر قرار می داد.   شاید تنها ورزشکار حرفه ای که خوانندگی را هم به شکل کاملا حرفه ای دنبال کرد و در هر دو به موفقیت رسید فرامزر آصف باشد. او عضو تیم ملی دوومیدانی ایران بود و در بازی های آسیایی 1974 تهران، مدال برنز را در رشته پرش سه گام به دست آورد و رکوردش تا سال ها در ایران دست نخورده باقی ماند. او بعد از ورزش رو به موسیقی آورد و الان سال هاست که در لس آنجلس فعالیت می کند و صاحب سبک هم هست و چندین آلبوم موفق هم منتشر کرده است.   خوش صدایی البته فقط در حیطه خوانندگی تعریف نمی شود و اجرا و گویندگی و دکلمه هم در همین دایره قرار می گیرند. اما متاسفانه این جا هم حضور ورزشکاران خیلی پررنگ نیست. می شود تعداد اندکی را نام برد که وقتی حرف می زدند، مخاطب را جذب می کردند. مثل مرحوم ناصر حجازی، مرحوم انصاریان و ... اما حجازی کلا خیلی اهل مصاحبه و خودنمایی نبود و عمر انصاریان هم کفاف نداد تا بیشتر و بیشتر در این عرصه فعالیت کند و حسرت آنها تا همیشه با ما خواهد بود. مثل صدای خوشی که از میناوند شنیده بودیم و نشد که بیشتر بشنویم.     https://www.7sobh.com/fa/tiny/news-557144 کپی لینک کوتاه کپی شد

• صفحه اصلی
• اسلایدر

کدخبر: ۵۵۷۱۴۴ تاریخ خبر: ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ - ۱۹:۰۰ سوژه هفته

بیشتر بخوانید:

معین پنهانی به ایران آمد

عکس: سلبریتی آمریکایی در حال خرید کوبیده از رستوران ایرانی!

اولین واکنش به عکس «ابی» و «همایون شجریان»

وکیل مهدی یراحی: ما هم خبر بازداشت را از رسانه‌ها شنیدیم!