در این مطلب، سرنوشت آقای تِپلی را که اغلب با مهران کریمی ناصری، مردی ایرانی که برای گرفتن پناهندگی فرانسه به مدت ۱۸ سال در فرودگاه شارل دو گل پاریس زندگی کرد، خواهیم خواند.
این مرد، مرکز جهانی هوانوردی تجاری استانبول را از ۲۷ سال قبل به عنوان خانه‌اش برگزیده است. بایرام تِپلی (bayram tepeli) در سال ۱۹۹۱ وقتی ۲۶ سال داشت زادگاهش گلمیک در شمال‌غربی استان بورسا را به دلیل مشکلاتی که با خانواده‌اش داشت ترک کرد و به استانبول آمد و در یک شرکت خدمات نظافت مشغول به کار شد و در هتلی در محله کارتال اقامت کرد. بعد از مدتی، رئیسش به او کمک کرد تا در فرودگاه آتاتورک کار پیدا کند. بایرام بعد از مدتی که از کارش در فرودگاه گذشت همانجا ماند و زندگی کرد.
این مرد می‌گوید: «رئیس سابقم یک‌روز به من گفت که برایم شغلی پیدا کرده است که دیگر نیاز نیست برای اقامت دنبال جا بگردم. بنابراین، من اینجا آمدم.»
به این‌ترتیب او تا یک دهه قبل در فرودگاه کار و زندگی می‌کرد و ۱۰ سال قبل به سبب مشکلات سلامت مجبور شد استعفا بدهد اما جایی نداشت برود پس تصمیم گرفت که به ماندن در پایانه فرودگاه ادامه دهد.
تِپلی را اغلب را با مهران کریمی ناصری، مردی ایرانی که برای گرفتن پناهندگی فرانسه به مدت ۱۸ سال در فرودگاه شارل دو گل پاریس زندگی کرد و با فیلم «ترمینال» با بازی تام هنکس معروف شد تشبیه می‌کنند.
تپلی در طول ۲۷ سال گذشته یک‌بار پارسال در دوره کوتاهی برای بستری شدن در بیمارستان و امسال سه تا پنج ماه برای ملاقات خانواده‌اش فرودگاه را ترک کرده است.
این مرد ۵۳ ساله از ۱۰ سال قبل به سبب انسداد عروقی پای چپ تحت درمان است و به سختی راه می‌رود و از آنجاکه هیچ‌جایی برای ماندن برای دوره نقاهت ندارد نمی‌تواند تحت عمل جراحی قرار گیرد.
او هیچ پولی برای اجاره خانه ندارد اما مورد لطف پرسنل فرودگاه، از بخش خدماتی تا مغازه‌داران و ماموران پلیس قرار دارد و آنها هرگز اجازه نداده‌اند که گرسنه و تنها بماند. بایرام می‌گوید: «این افراد نزدیکان من هستند. خدا همه آنها را خیر بدهد.»
کار روزانه بایرام این است که اطراف پایانه فرودگاه و بیرون ساختمان بگردد. به گفته این مرد، مردم همیشه به او کمک می‌کنند و برایش غذا می‌یابند و هرگز نمی‌گذارند به حال خودش رها شود. او از سرویس‌های بهداشتی فرودگاه برای بهداشت شخصی استفاده می‌کند و در سالن‌ها استراحت می‌ماند تا شب شود.
تپلی از تلویزیون، فرودگاه جدید استانبول را دیده است. او می‌گوید که بعد از انتقال پروازها از آتاتورک این فرودگاه را ترک می‌کند. البته امیدوار است بعد از اینکه آتاتورک به فرودگاه کوچکی برای بعضی از پروازهای باری تبدیل شد در همین فرودگاه بماند. او می‌گوید: «نمی‌دانم چه پیش خواهد آمد. اگر مقامات به من همینجا جا بدهند خیلی خوب می‌شود. فرودگاه آتاتورک خانه من است. وقتی اینجا تعطیل شود دلم خیلی برایش تنگ می‌شود.»
