ایران از ۱۵ دقیقه پایانی نیمه اول تا انتهای بازی، نمایش بسیار خوبی داشت و به لحاظ فنی، به ژاپن فرصت نفس‌کشیدن نداد.
این یکی از بهترین بازی‌های تاریخ تیم ملی در نبردهای مستقیم با ژاپنی‌ها بود.
آریا رهنورد بیلدآپ، پرتگاهی که از آن دور شدیم تیم ملی در دوران قلعه‌نویی، همواره علاقه زیادی به بازیسازی از عقب زمین داشته است.
اما مساله اینجاست که ایران به ندرت در این دوران روبه‌روی تیم‌های خوب محک خورده است.
بسیاری از رقبای تیم ملی، حریفانی بوده‌اند که نتوانستند فشار زیادی به تیم ملی بیاورند.
مقابل رقیبی مثل ژاپن اما اوضاع کاملا فرق داشت.
اصرار ایران به بازیسازی از عقب زمین، یک فاجعه بزرگ در دقایق ابتدایی ساخت.
مالکیت بازی در حد 78 درصد به ژاپن رسید.
چراکه ایرانی‌ها مدام توپ را از دست می‌دادند.
این روند با یک اشتباه از سوی شجاع، تیم ملی را به خطر انداخت و در نهایت ایران گل اول را به سادگی از حریف دریافت کرد.
اگر این روند ادامه داشت، اصلا بعید نبود که ایران گل‌های زیادی بخورد اما اعتبار زیادی که باید به امیر داد، عوض کردن این روش بازی بود.
او به موقع تصمیم به تغییر دادن اوضاع گرفت و این تغییر هم به شدت برای تیم ملی نتیجه داد.
بازی مستقیم، بدل تیکی‌تاکا برای مهار کردن تیکی‌تاکا به سمت تیم ملی ژاپن، چه راهی وجود داشت؟ بازی مستقیم.
و این درست همان کاری بود که پسران تیم ملی انجام دادند.
در حقیقت ایران از یک جا به بعد، از بازیسازی عقب زمین دست کشید و به سراغ توپ‌های بلندتر رفت.
این موضوع ژاپنی‌ها را به شدت غافلگیر کرده بود.
البته این روش به تنهایی برای تیم ملی نتیجه‌بخش نبود.
ایران همه توپ‌های دوم و سوم را نیز به دست می‌آورد و این مساله عملا بازی را برای ژاپنی‌ها کشت.
سامورایی‌ها اصلا نمی‌دانستند که باید چطور با تیم ملی ایران روبه‌رو شوند.
تیم ملی به خصوص در نیمه دوم موقعیت‌های زیادی ساخت و اصلا به حریف اجازه نداد که حرفی برای گفتن داشته باشد.
بازیکنان ایران هم روی هوا و هم روی زمین، همه دوئل‌ها را از حریف می‌بردند.
در حقیقت این برد برای تیم ملی، صرفا یک نتیجه مثبت تلقی نمی‌شد.
این برد برای تیم ملی، با تحمیل کردن بازی به حریف به دست آمد.
حتی مربیان و بازیکنان ژاپن نیز باور داشتند که این بازی متعلق به ایران بوده است.
آن هم روبه‌روی چه تیمی؟ تیمی که در 11 بازی قبلی 44 گل زده بود و در 13 بازی قبلی 12 برد داشت.
با این حال، عراق راه شکست دادن ژاپن را نشان داد.
عراق ثابت کرد که سامورایی‌ها با وجود اینکه تیم خوبی به شمار می‌روند، شکست‌ناپذیر نیستند و روی هوا به شدت آسیب‌پذیر به نظر می‌رسند.
این موضوع به خصوص روی صحنه رقم خوردن گل دوم تیم ملی خودش را نشان داد.
ایران باز هم سراغ ارسال‌های بلند رفت و ژاپنی‌ها نتوانستند توپ را رد کنند.
در نهایت این توپ به کنعانی رسید و به یک پنالتی برای تیم ملی تبدیل شد.
پس ضعف سامورایی‌ها در بازی هوایی، این جا کار دست‌شان داد.
در حقیقت ایران از یک جا به بعد، از بازیسازی عقب زمین دست کشید و به سراغ توپ‌های بلندتر رفت.
این موضوع ژاپنی‌ها را به شدت غافلگیر کرده بود.
ایران همچنین همه توپ‌های دوم و سوم را نیز به دست می‌آورد و این مساله عملا بازی را برای ژاپنی‌ها کشت حالا نوبت قطر است حالا تیم ملی باید خودش را برای بازی با قطر آماده کند.
سوال کلیدی اینجاست که نقشه ایران در این مسابقه چه خواهد بود؟ مهدی طارمی در این بازی دوباره به ترکیب برمی‌گردد.
امیر هم قرار نیست این بازیکن را از ترکیب اصلی کنار بزند.
پس دو گزینه پیش روی او می‌ماند؛ استفاده دوباره از زوج سعید و سامان در مرکز زمین و یا استفاده از زوج سعید و امید همانند بازی آخر تیم ملی روبه‌روی ژاپن.
چون قطر اساسا یک تیم خطرناک و هجومی نیست، شاید امیر در این بازی به امید ابراهیمی استراحت بدهد.
با این وجود همه چیز در نهایت به تصمیم این مربی بستگی خواهد داشت.
او باید استراتژی ایده‌آل برای این بازی را انتخاب کند و بهترین تصمیم ممکن را در این خصوص بگیرد تا تیم ملی شانس رسیدن به فینال را به دست بیاورد.