اینها شرمندگی نمی فهمند!

مدت زمان مطالعه: 2 دقیقه و 34 ثانیهآبروی یک مملکت فقط به این نیست که مسوولان گرامی دولت در سفرهای خارجی با رسانه‌ها گفتگو کنند و بام تا شام از رشد و پیشرفت و آبادانی و ترقی جامعه حرف بزنند.

گاهی هم آبروی مملکت به این است که اجازه ندهی یک فوق ستاره فوتبال با بیش از دویست میلیون دنبال‌کننده در فضای مجازی، ترمیم چمن ورزشگاه ملی ایران را به سخره بگیرد و کامنتش مثل برق و باد فضای مجازی را تسخیر کند. بعید است نیمار جونیور خبر داشته باشد مجموع ذخایر نفت و گاز ایران بیشتر از عربستان است؛ اگر می‌دانست، حتما سر به بیابان می‌گذاشت بابت این که سعودی‌ها او و امثال او را استخدام می‌کنند و ما اینجا مجبوریم با دویست نفر آدم چمن آزادی را وصله و پینه کنیم که فقط کمی سر و شکل آبرومندانه‌تری داشته باشد. نه؛ این تقسیم‌بندی عادلانه‌ای نبود. شکوه و شوکت فوتبال به آنها رسید، افسوس و حسرتش برای ما باقی ماند. مثل خیلی چیزهای دیگر.
البته زیاد هم نباید ناامید بود؛ ما اگر هیچ نداشته باشیم، در عوض از نعمت مسوولان همیشه طلبکاری بهره می‌بریم که صبح تا شب با هزار ترفند در حال «دستاوردسازی» هستند. در شرایطی که کاروان ورزش ایران در هانگژو بخشی از بدترین روزهای تاریخش را پشت سر می‌گذارد، معاون وزیر ورزش توییت زده و نتایج ضعیف‌تر عربستان را به سخره گرفته است؛ انگار نه انگار که ازبکستان با نصف جمعیت ایران هشت طلا بیشتر از ما گرفته و فعلا تایلند و تایوان و تایپه هم بالاتر از ایران ایستاده‌اند. توییت یامین‌پور البته بی‌پاسخ باقی نماند و اکانت منتسب به پادشاهی سعودی در جوابش نوشت: «مردم نان را با آرد درست می‌کنند، نه مدال.» چرا نباید چه‌چه بزنند، وقتی نرخ تورم در عربستان حدود دو درصد است و اینجا دولت بابت تورم چهل‌وشش درصدی هم سر مردم منت می‌گذارد؟ تازگی شنیدیم فرمودند: «رشد اقتصادی ایران، دشمن را گیج کرده»! راستی کدام یک بیشتر به وزارت ورزش ایران مربوط است؛ تعداد مدال‌های عربستان یا کیفیت چمن آزادی؟
خودت را خسته نکن نیمار عزیز؛ برخی از این آقایان اساسا نمی‌فهمند شرمندگی یعنی چه. گویا «ایران» برای آنها خلاصه شده در میز و منصب و سفر و پاداش و رتبه و رفاه و فیش نجومی. ماییم که تمام جان‌مان تیر می‌کشد با هر طعنه‌ای که اغیار به این خاک می‌زنند. حس ندارند، راحتند...