برکناری سید ضیاء طباطبایی از نخست وزیری

طبق برنامه ریزی دولت لندن که هنوز سید ضیاء را برای روز مبادا لازم داشت، وی سال ها در فلسطین که توسط انگلستان اداره می شد اقامت کرد که پس از اشغال نظامی ایران در شهریور 1320 (آگوست 1941) به کشور بازگشت و از شهر یزد ـ زادگاه خود ـ به نمایندگی مجلس انتخاب گردید و اعتبارنامه وی به رغم مخالفت سرسختانه دکتر مصدق که او را عامل یک دولت خارجی (انگلستان) اعلام کرده بود تصویب شد.
سید ضیاء تا پایان عُمر در ملک خود ـ سعادت آباد (شمال غربِ تهران ونه چندان دور از وَنَک) اقامت داشت. محمدرضاشاه پهلوی ضمن ادامه ظاهر دوستانه با او، محرمانه به ژاندارمری تهران که انتظامات خارج از محدوده پایتخت را در دست داشت دستورداده بود که با گماردن مامور مخفی (از اطلاعات ژاندارمری و پاسگاه ونک) رفت و آمدها و دیدارها و مراجعین اورا زیر نظر داشته باشد و ژاندارمری تهران گاهی و عمدتا در روزهای تعطیل که شمار مراجعین سید ضیاء چشمگیر بود، به بهانه مبارزه با فساد علنی (عمل منافی عفت در اتومبیل در زمین ها و تپه هایی که بعدا شهرک غرب و زندان اوین بر روی آنها ساخته شد)، در این محل ها که مشرف به سعادت آباد بود جیپ مسلح و ماموران دارای دوربین مستقر می ساخت.
سلطان احمد شاه قاجار، چهارم خرداد سال ۱۳۰۰ (25 ماه می 1921) و در پی یک مشاجره لفظی کوتاه با سید ضیاء، وی را از سمت نخست وزیری برکنار کرده بود. سید ضیاء با حمایت انگلستان و کودتای تیپ قزاق به فرماندهی ژنرال رضاخان در اسفند ۱۲۹۹ (فوریه 1922) بر سر کار آمده بود. برخی از رویدادنگاران تاریخ معاصر نوشته اند که تاریخ مصرف سید ضیاء برای دولت لندن با اطمینان از ادامه برنامه هایی که با کودتای 3 ماه پیش از آن آغازشده بود و قدرت گیری ژنرال رضاخان پهلوی به پایان رسیده بود. از لحظه پیروزی انقلاب بلشویکی روسیه در اکتبر 1917، دولت لندن تا 17 سال بعد یکه تاز میدان ایران بود که از آن پس آلمان با حمایت ناسیونالیسم ایرانی که دوباره سربلند کرده بود رقیب آن استعمارگر شد و ....