بازدید ژیانگ زمین از روسیه و دیدار با یلتسین

این سران وقت چین و روسیه اعلامیه ای را در مسکو امضاء کردند که در آن تاکید شده بود: هیچ دولتی حق ندارد و نباید خود را قدرت جهانی (تنها اَبَرقدرت) بنامد و یا عملا چنین نقشی را ایفاء کند و حل و فصل مسائل بین المللی را منحصرا به دست گیرد و منوپولیزه خود کند.
در این اعلامیه آمده بود: از آنجا که جنگ سرد به پایان رسیده است، حفظ و تقویت و توسعه یک بلوک نظامی (اشاره به ناتو) باعث تشنج و بازگشت به دوران رقابت های تسلیحاتی و پیمانهای نظامی خواهد شد و کمکی به بر قراری یک نظم قانونمند نوین در جهان نخواهد کرد.
در اعلامیه سران دو کشور بدون ذکر نام آمریکا چنین آمده بود: "یک دولت می کوشد که در امور بین المللی به تنهایی تصمیم بگیرد که این عمل نظم جهان را به مخاطره می افکند و همگان احساس خطر خواهند کرد. در جایی که قرار است یک ضابطه و سازمان واحد بر نظم جهان ناظر باشد هیچ دولتی حق ندارد خود را «قدرت مطلق» بداند.".
سران وقت چین و روسیه بعدا در یک مصاحبه مطبوعاتی مشترک، «قرنِ پیشِ رو ـ قرن 21 را سدهِ تحقق نظارت یک قانون واحد بر جهان» نامیدند، با گسترش ناتو مخالفت کردند، از اتحاد مثلث چین، روسیه و هند سخن به میان آوردند که بر ضد هیچ کشوری عمل نخواهد کرد و به گسترش همکاری های همه جانبه روسیه و چین در آینده اشاره کردند.
گذشت زمان نشان داد که در سال های پس از انتشار این اعلامیه، ناتو توسعه یافت، اتحاد مثلثِ چین، روسیه و هند به آن صورت نشد، مقامات واشنگتن همچنان این دولت را «قدرت جهانی» می خوانند، سازمان ملل که باید پاسدار نظم جهانی باشد بیش از هر وقت دیگر تضعیف شده است و تصرف عراق ضعف آن سازمان اثبات کرده است و ....